Les Chacals
Drame en trois actes
N. Lygeros
Acte III
Scène 2
Obscurité.
Alékos et Aris sont seuls. Ils semblent prêts à tout. Cependant Alékos semble préoccupé. Et Aris le voit…
Aris
Qu’as-tu, Aléko ? À quoi penses-tu ?
Alékos
Je ne pense à rien.
Aris
Ce n’est pas dans tes habitudes… Tu sembles préoccupé…
Alékos
Ce n’est pas le cas, Ari, je t’assure. Un temps. En fait, c’est à toi que je pense et c’est cela qui me préoccupe…
Aris
Et pourquoi ? Il n’y a pas de raison.
Alékos
J’ai l’impression de t’avoir embarqué dans cette mission, un peu contre ta volonté.
Aris
Il n’en est rien ! Je te parle franchement.
Alékos
Je te connais, Ari, et je te crois. Cependant Markos n’était pas ton ami d’enfance…
Aris
C’est sans importance. J’agirai de même pour chacun des chacals.
Alékos
Je n’en doute pas. Voilà pourquoi je suis préoccupé…
Aris
Tu t’interroges sur ma fidélité ?
Alékos
Absolument pas ! Seulement sur sa raison…
Aris
C’est une longue histoire, Aléko…
Alékos
Ari, je ne suis pas sûr que nous allons nous en sortir. Alors n’hésite pas à me raconter cette histoire !
Aris, pensif, comme cherchant dans ses souvenirs
Cette histoire commence avec mon aïeul, mon grand-père pour être précis.
Alékos, surpris
Ton grand-père ?
Aris
Oui. Et je porte son prénom… Un temps. C’était un rebelle dont le visage était marqué par le temps. Sur un ton fier. C’était un klephte dans toute sa splendeur avec des yeux d’aigle. Il avait assisté à tant de massacres et de mutilations qu’il était devenu un homme avant l’âge. Et il avait choisi la terre. Joue et nuit, sa salive avait le goût de la terre. Un temps. Il était pauvre mais très fier. Il n’aurait pas accepté un morceau de pain d’un compatriote. Il était ainsi. Silence.
Alékos
Continue, Ari, je veux savoir…
Aris
Il a connu l'amour par la pitié. Jamais il n'avait éprouvé de la pitié pour quelqu'un avant de rencontrer sa femme en train de trimer pour transporter des pierres. Alors il a partagé sa sueur comme d'autres partagent un pain. Elle était son unique richesse. La seule chose qu’il possédait sur terre. Un temps. Un jour, elle lui donna un fils, mon père. Et il reçut cela comme un cadeau tombé du ciel. Seulement, elle mourut à peine quelques mois après l'accouchement. Le laissant seul à nouveau… Alors il décida de mourir sur le champ de bataille et il participa à tous les combats. Mais c'était un terrible guerrier et la mort n'osait s’approcher de lui. Un temps. C'est ainsi qu'il devint une légende. Silence. Comme pour lui, ma vie n’acquiert de sens que lorsque je lutte contre la mort. C'est pour cela que je serai à tes côtés.
Alékos se rapproche de lui et ils se serrent dans les bras l'un de l'autre.
Alékos
À présent, je comprends, Ari. Un temps. Que la chance nous soit favorable !
Τα Τσακάλια
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Πράξη ΙΙI
Σκηνή 2
Ο Αλέκος και ο Άρης είναι μόνοι. Φαίνονται έτοιμοι για τα πάντα. Ωστόσο, ο Αλέκος φαίνεται προβληματισμένος. Και ο Άρης το βλέπει ...
Άρης
Τι συμβαίνει, Αλέκο; Τι σκέφτεσαι;
Αλέκος
Δεν σκέφτομαι τίποτα.
Άρης
Αυτό δεν είναι στις συνήθειές σου ... Φαίνεται ότι κάτι σε προβληματίζει...
Αλέκος
Δεν είναι αυτό, Άρη, μπορώ να σε διαβεβαιώσω. Χρόνος. Στην πραγματικότητα, είναι εσένα που σκέφτομαι και νομίζω ότι αυτό είναι που με προβληματίζει ...
Άρης
Και γιατί; Δεν υπάρχει κανένας λόγος.
Αλέκος
Έχω την εντύπωση ότι σε έχω σύρει στην αποστολή αυτή, κάπως ενάντια στη θέλησή σου.
Άρης
Καθόλου! Σου μιλάω ειλικρινά.
Αλέκος
Σε ξέρω, Άρη, και σε πιστεύω. Ωστόσο, ο Μάρκος δεν ήταν παιδικός σου φίλος...
Άρης
Δεν έχει σημασία. Θα έκανα το ίδιο για κάθε ένα από τα τσακάλια.
Αλέκος
Δεν έχω καμία αμφιβολία. Γι' αυτό ανησυχώ ...
Άρης
Αμφιβάλλεις για την πίστη μου;
Αλέκος
Απολύτως όχι! Μόνο για την αιτία σου ...
Άρης
Είναι μια μεγάλη ιστορία, Αλέκο ...
Αλέκος
Άρη, δεν είμαι σίγουρος ότι πρόκειται να τα καταφέρουμε. Επομένως, μην διστάσεις να μου διηγηθείς αυτή την ιστορία!
Άρης, σκεπτικός, αναζητώντας τις αναμνήσεις του
Αυτή η ιστορία αρχίζει με τον πρόγονό μου, τον παππού μου, για να είμαι ακριβής.
Αλέκος, έκπληκτος
Τον παππού σου;
Άρης
Άρης
Ναι. Και έχω το όνομά του ... Χρόνος. Ήταν ένας επαναστάτης του οποίου το πρόσωπο σημαδεύτηκε από το χρόνο. Με τόνο περήφανο. Ήταν ένας κλέφτης σε όλο του το μεγαλείο με μάτια αετού. Είχε δει πολλές σφαγές και ακρωτηριασμούς που είχε γίνει άνθρωπος πριν την ώρα του. Και είχε επιλέξει τη γη. Μέρα και νύχτα, το σάλιο του είχε γεύση από τη γη. Χρόνος. Ήταν φτωχός, αλλά πολύ περήφανος. Δεν δεχόταν ένα κομμάτι ψωμί από έναν συμπατριώτη. Ήταν έτσι. Σιωπή.
Αλέκος
Συνέχισε, Άρη, θέλω να μάθω ...
Άρης
Ήξερε την αγάπη μέσω της ευσπλαχνίας. Ποτέ δεν είχε νιώσει οίκτο για κάποιον πριν συναντήσει τη γυναίκα του καθώς μοχθούσε να κουβαλήσει πέτρες. Στη συνέχεια, μοιράστηκε τον ιδρώτα της, όπως οι άλλοι μοιράζονται ένα καρβέλι. Ήταν ο μοναδικός του πλούτος. Το μόνο πράγμα που κατείχε στη γη. Χρόνος. Μια μέρα, του χάρισε ένα γιο, τον πατέρα μου. Και αυτός το δέχτηκε όπως δώρο από τον ουρανό. Αλλά πέθανε λίγους μήνες μετά τον τοκετό. Αφήνοντας τον πάλι μόνο ... Έτσι αποφάσισε να πεθάνει στο πεδίο της μάχης, και συμμετείχε σε κάθε μάχη. Αλλά ήταν ένας τρομερός πολεμιστής και ο θάνατος δεν τολμούσε να τον πλησιάσει. Χρόνος. Έτσι έγινε θρύλος. Σιωπή. Όπως για αυτόν, η ζωή μου αποκτά νόημα μόνο όταν αγωνίζομαι ενάντια στο θάνατο. Γι 'αυτό και θα είμαι στο πλευρό σου.
Ο Αλέκος τον πλησιάζει και να αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλο.
Αλέκος
Τώρα, καταλαβαίνω, Άρη. Χρόνος. Μακάρι η τύχη μας να είναι ευνοϊκή!
Σκοτάδι.
