Les Chacals
Drame en trois actes
N. Lygeros
Acte II
Scène 2
C'est samedi soir, très tard. En pleine nuit les Chacals se sont réunis. Ils sont tous autour d'une table, vivement éclairée par le haut. On voit de face Thanassis et à sa droite Aris. Les autres se tiennent très serrés autour d'eux. Il est clair au ton de sa voix que Thanassis est fier du coup d'éclat d’Aris…
Thanassis
Nous avons attendu la tombée de la nuit. En quelques mots, Aris m’expliqua ce qu'il voulait faire. J’eus beau tenter de le raisonner, il ne changea pas d'avis. Alors je décidai de l'accompagner malgré tout. Un temps. Nous gravîmes l'Acropole sans nous faire repérer par les projecteurs qui balayaient toute la montée. Notre ascension fut rude car nous ne pouvions pas emprunter les Propylées : Lagarde était trop nombreuse à cet endroit. Un temps. Mais Aris est un vrai chacal. Ses mains s’agrippèrent à la roche comme des griffes. Jamais il ne lâcha prise. Il m'aida de nombreuses fois pour m’éviter la chute. Il semblait tenir la roche comme nos pères ont travaillé la terre. Ses doigts empoignaient les prises comme des tenailles d'acier jusqu'à atteindre les remparts, puis les créneaux… À cet endroit, nous avons dû attendre que la garde fasse sa ronde. J'étais épuisé, mais Aris avait la force du révolté. Un temps. Au bout d'un moment nous sautâmes ce dernier obstacle et nous nous précipitâmes vers le drapeau Qui flétrit notre patrie. Il semblait immense et terrifiant à l'instar d'une vague d'un noir Trop profond. Pourtant Aris ne fléchit pas. Il s'empara du poteau et le gravit avec aisance jusqu'à atteindre l’attache supérieure. Il la découpa avec violence et emporta le drapeau sur ses épaules. En le voyant redescendre, ainsi armé de courage, je me suis dit que le sort de notre patrie n'était point encore scellé. Tant qu'il y aura des hommes comme Aris, la Grèce ne mourra pas !
Tous
Bravo, Ari !
Michalis
C’était donc cela ton but !
Aris
Oui, Michali. Un temps. Et à présent, Aléko, l'invitation ne saurait tarder ! Il esquisse un large sourire.
Alékos
Ari, tu es terrible et digne à la fois !
Il pose ses mains sur les épaules d’Aris et de Thanassis.
Michalis
Un vrai chacal !
Obscurité.
Τα Τσακάλια
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Πράξη ΙΙ
Σκηνή 2
Αλέκος, μόνος
Ήλιε της δικαιοσύνης, γιατί έχεις εγκαταλείψεις τη χώρα μας; Χρόνος. Γιατί την άφησες στα χέρια εκείνων που μισούν τους ανθρώπους; Χρόνος. Γιατί μας καταδίκασες να ζούμε μέσα στο σκοτάδι; Ο Μάρκος πέθανε για το τίποτα. Δεν δέχτηκες τη θυσία μου! Δεν δέχτηκες ότι θα πέθαινα γι 'αυτούς! Χρόνος. Γιατί; Σιωπή.
Όλα τα αδέλφια τους επιστρέφουν στη σκηνή και μαζί τους, ο Βασίλης ο οποίος έχει επιστρέψει.
Θανάσης
Το σχέδιο λειτούργησε τέλεια. Δεν κατάλαβαν τίποτα απολύτως
Άρης
Αυτός είναι, έτσι δεν είναι;
Αλέκος
Ναι! Τώρα, είμαι σίγουρος.
Μιχάλης
Σε αυτή την περίπτωση η θανάτωσή μας έχει προγραμματιστεί.
Άρης
Δεν θα μας πιάσουν εύκολα!
Θανάσης
Τώρα που γνωρίζουμε αυτόν που έδωσε τη διαταγή, θα δράσουμε αναλόγως.
Αλέκος
Αν θέλουμε να σώσουμε τους αδελφούς μας, εμείς πρέπει να τον εκμεταλλευτούμε.
Μιχάλης
αλλά πώς Αλέκο; Είναι συνεχώς περικυκλωμένος από τα τσιράκια του.
Αλέκος
Είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. Αυτό είναι μια αδυναμία!
Άρης
Θα πρέπει να τον αιφνιδιάσουμε τη στιγμή που δεν το περιμένει.
Θανάσης
Δεν θα είναι δύσκολο, αισθάνεται σαν το σπίτι του λες και ολόκληρη η χώρα του ανήκει.
Αλέκος
Υπάρχει μόνο ένα μέρος όπου αισθάνεται περισσότερο σαν το σπίτι του ...
Μιχάλης
Για ποιο μέρος θέλεις να πεις;
Αλέκος
Για την Ασφάλεια!
Βασίλης
Μα έχεις τρελαθεί εντελώς, Αλέκο! Δεν υπάρχει χώρος περισσότερο προστατευμένος από αυτόν σε όλη την Ελλάδα.
Αλέκος
Ακριβώς, Βασίλη. Κανείς δεν θα το περιμένει εκεί.
Θανάσης
Κανείς, επειδή είναι αδύνατον να διεισδύσει.
Αλέκος
Είναι αλήθεια, κανείς δεν μπορεί να διεισδύσει εκτός και αν προσκληθεί. Χρόνος. Και η πρόσκλησή μου εξακολουθεί να ισχύει!
Μιχάλης
Ο Βασίλης έχει δίκιο, είσαι τρελός, Αλέκο. Αυτό δεν είναι μια πρόσκληση, είναι η καταδίκη σου σε θάνατο. Χρόνος. Θέλεις να ριχτείς στο στόμα του λύκου ...
Άρης, σκεπτικός
Αυτό είναι επικίνδυνο, είναι αλήθεια, αλλά αυτό δεν είναι ηλίθιο. Εκεί, δεν θα υπάρχουν γύρω του οι φρουροί του και θα είναι ευκολότερο να προσεγγιστεί.
Θανάσης
Άρη, μιλάς έτσι γιατί δεν έχεις δει ποτέ τις εγκαταστάσεις της Ασφάλειας. Είναι ο θάνατος που βασιλεύει εκεί πέρα.
Αλέκος
Είναι καιρός να επικρατήσει η δικαιοσύνη!
Άρης
Θα πάμε μαζί!
Αλέκος
Δεν έχω πρόσκληση παρά μόνο για ένα άτομο, Άρη!
Άρης
Θα κανονίσω να έχουμε ακόμα μία, για μένα επίσης ...
Μιχάλης
Είστε ο ένας πιο τρελός από τον άλλο! Αυτή η ιδέα είναι μία τρέλα.
Αλέκος
Είναι όμως η μόνη μας ευκαιρία να πετύχει.
Μιχάλης
Έχετε μία ιδιόμορφη θέαση των πραγμάτων: σου έδωσαν δύο ημέρες αναστολή και σκέφτεσαι αυτό λες και οι δύο ημέρες της ζωής, σε καταδικάζουν σε θάνατο και βλέπεις εκεί μια πιθανότητα..
Αλέκος
Είναι απλό όμως, Μιχάλη. Η επιθυμία μας είναι ικανή να μετατρέψει τα γεγονότα. Χρόνος. Για την πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου, θα πρέπει να οπλιστείτε.
Μιχάλης, με ένα διαφορετικό τόνο
Όσον αφορά τα όπλα, το αναλαμβάνω εγώ!
Άρης
Σας ευχαριστώ, Μιχάλη, ήξερα ότι θα μπορούσαμε να βασιστούμε πάνω σου.
Μάνος
Είμαι μαζί σου, Μιχάλη. Θα επιστρέψουμε σε μια ώρα ... Αναχωρούν επί τόπου.
Άρης
Από την πλευρά μου, πρέπει να διευθετήσω κάποιες υποθέσεις. Δεν θα αργήσω. Χρόνος.
Θανάσης
Θα χρειαστείς χωρίς αμφιβολία και εμένα σε αυτές τις υποθέσεις.
Άρης
Αλέκο, τι ώρα σκοπεύεις να επιστρέψεις στην Ασφάλεια;
Αλέκος
Την Κυριακή το βράδυ ...
Άρης
Καλά! Φεύγουμε, Θανάση... Φεύγουν κι αυτοί.
Αλέκος, απευθυνόμενος προς τον Βασίλη
Πρέπει να σου μιλήσω, Βασίλη.
Βασίλης
Σ’ ακούω ...
Αλέκος
Πεθαίνοντας, ο Μάρκος μου εμπιστεύτηκε τον μπαγλαμά του ...
Βασίλης
Ένα πολύ όμορφο όργανο.
Αλέκος
Ακριβώς, για να είναι όμορφο, πρέπει να το παίζει κάποιος, το ξέρεις καλά. Κι εσύ είσαι ο καλύτερος παίκτης μπαγλαμά ...
Βασίλης, διακόπτοντάς τον
Μετά τον Μάρκο!
Αλέκος
Είναι αλήθεια! Μόνο εσύ, είσαι ακόμα ζωντανός και η μουσική του Μάρκου πρέπει να ζήσει. Έτσι πριν φύγω για την Ασφάλεια, θα σου τον εμπιστευτώ.
Βασίλης
Δεν μπορώ να το δεχτώ, Αλέκο. Σου ανήκει ...
Αλέκος
Δεν αποδέχεσαι ένα δώρο, το δέχεσαι! Χρόνος. Ο μπαγλαμάς του Μάρκου πρέπει να ζήσει.
Βασίλης
Θα τον κάνω να ζήσει, Αλέκο, στο υπόσχομαι!
Σκοτάδι.
