Les lumières noires - ACTE DEUXIEME - Scène 4
N. Lygeros
Scène 4
Andréas, Léftéris
La scène représente l'évocation d'un souvenir de Léftéris. Andréas et Léftéris se tiennent en bord de scène, face au public.
Andréas
C'est ici, l'endroit dont je te parlais...
Léftéris
Ici, l'horizon semble plus proche.
Andréas
Tout est proche ici car nous sommes loin de tout...
Léftéris
La fin de notre terre.
Andréas
Cette frontière a été dessinée par la mer.
Léftéris
C'est la seule qui ne nous prive pas de liberté...
Andréas
C'est vrai qu'ici, je me sens plus libre...
Léftéris
Un jour, notre terre tout entière sera libre.
Andréas
Je ne sais pas si je vivrai cet instant.
Léftéris
J'en doute aussi...
Andréas, surpris .
Mais alors ton combat ?
Léftéris
Le combat seul m'appartient. Un temps. La liberté appartient au peuple...
Andréas
Mais tu es libre, ici...
Léftéris
Je suis libre mais ma terre est assiégée.
Andréas
C'est pour cela que j'aime venir dans cet endroit. Un temps. Ici, j'oublie tout.
Léftéris
Je ne veux rien oublier ! Un temps. Tout est en moi.
Andréas
La souffrance aussi... Un temps. Je ne veux plus souffrir... Un temps. J'ai trop souffert...
Léftéris
On ne souffre jamais trop... beaucoup, mais jamais trop...
Andréas
Je suis comme cette terre. Il montre un point au loin. Je ne peux pas aller plus loin...
Léftéris
Cette terre ne s'arrête pas ici. Un temps. Elle vit en nous...
Andréas
Je ne te saisis pas... Tu sembles si indépendant et pourtant tu ne cesses de penser aux autres. Un temps. Par exemple, tu ne lis pas les journaux...
Léftéris
Ils ne sont que l'information pour la masse.
Andréas
Tu ne travailles pas pour l'armée.
Léftéris
Elle n'est faite que pour contrôler la masse.
Andréas
Et la politique ?
Léftéris
Elle se contente de manipuler la masse.
Andréas
Alors comment comptes-tu aider le pays ?
Léftéris
Mon aide n'a pas besoin de lumière.
Andréas
La clandestinité alors ?
Léftéris
Je ne vois pas d'autre alternative...
Andréas
As-tu déjà des contacts ?
Léftéris regarde au loin.
Léftéris, en changeant de ton .
Tu venais déjà ici dans ton enfance ?
Andréas
Dès que je le pouvais !
Léftéris
Seul ?
Andréas
Toujours ! C'était la seule manière d'être libre...
Léftéris, surpris .
Mais alors aujourd'hui ?
Andréas
Aujourd'hui, c'est différent.
Léftéris
En quoi ?
Andréas
Mon pays est en danger !
Léftéris
Il l'a toujours été et ce, depuis ta naissance...
Andréas
Je le sais mais à présent, grâce à toi, j'en ai conscience...
Léftéris
Alors tu dois souffrir...
Andréas
L'amitié fait toujours souffrir.
Léftéris
L'amitié ?
Andréas
Tu es mon unique ami... L'ami que je n'avais jamais eu.
Léftéris
Ne dis pas cela, Andréa. Tu es aimé de tous...
Andréas
Jamais personne ne m'aimera comme toi... Jamais personne n'aimera notre pays comme toi.
Léftéris, en le prenant par l'épaule .
Pourtant, un jour, d'autres l'aimeront comme moi...
Andréas
Qui d'autre ?
Léftéris
Toi, mon ami, toi !
Andréas
Moi ?
Léftéris
Oui, toi ! Un temps. Quand je serai mort...
Andréas
Ne dis pas cela ! Je ne veux pas que tu meures !
Léftéris, poursuivant .
et que notre terre m'aura de nouveau en elle, tu l'aimeras comme je l'aime...
Andréas, pensif .
C'est donc juste une question de temps...
Un bruit sourd rappelle Léftéris à la réalité.
Ils s'embrassent.
Το φως του μαύρου - ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ - Σκηνή 4
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Σκηνή 4
Ανδρέας Λευτέρης
Η σκηνή παριστάνει την ανάκληση μιας ανάμνησης του Λευτέρη. Ο Ανδρέας και ο Λευτέρης στέκονται στην άκρη της σκηνής, απένατι στο κοινό.
Ανδρέας
Αυτό είναι το μέρος που σου έλεγα ...
Λευτέρης
Εδώ, ο ορίζοντας φαίνεται πιο κοντά.
Ανδρέας
Τα πάντα είναι κοντά εδώ, επειδή είμαστε μακριά από όλα ...
Λευτέρης
Το τέλος της γης μας.
Ανδρέας
Ανδρέας
Αυτά τα σύνορα έχουν χαραχθεί από τη θάλασσα.
Λευτέρης
Λευτέρης
Αυτή είναι η μόνη που δεν μας στερεί την ελευθερία ...
Ανδρέας
Είναι αλήθεια ότι εδώ αισθάνομαι πιο ελεύθερος ...
Λευτέρης
Μια μέρα ολόκληρη η γη μας θα είναι ελεύθερη.
Ανδρέας
Δεν ξέρω αν θα ζήσω αυτή τη στιγμή.
Λευτέρης
Αμφιβάλλω και εγώ ...
Ανδρέας, έκπληκτος.
Μα τότε ο αγώνας σου;
Λευτέρης
Ο αγώνας ανήκει μόνο σε μένα. Χρόνος. Η ελευθερία ανήκει στο λαό ...
Ανδρέας
Αλλά είσαι ελεύθερος εδώ ...
Λευτέρης
Είμαι ελεύθερος αλλά η γη μου είναι πολιορκημένη.
Ανδρέας
Αυτός είναι ο λόγος που αγαπώ να έρχομαι σε αυτό το μέρος. Χρόνος. Εδώ, ξεχνάω τα πάντα.
Λευτέρης
Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα! Χρόνος. Όλα είναι μέσα μου.
Ανδρέας
Ανδρέας
Ο πόνος επίσης... Χρόνος. Δεν θέλω πια να υποφέρω… Χρόνος. Έχω υποφέρει υπερβολικά…
Λευτέρης
Δεν υποφέρουμε ποτέ υπερβολικά… πολύ, αλλά ποτέ υπερβολικά…
Ανδρέας
Είμαι όπως αυτή η γη. Δείχνει ένα σημείο μακρινό. Δεν μπορώ να πάω πιο μακριά...
Λευτέρης
Αυτή η γη δεν σταματάει εδώ. Χρόνος. Ζει μέσα μας…
Ανδρέας
Δεν σε καταλαβαίνω… Φαίνεσαι τόσο ανεξάρτητος και όμως δεν σταματάς να σκέφτεσαι τους άλλους. Χρόνος. Παραδείγματος χάρη, δεν διαβάζεις εφημερίδες…
Λευτέρης
Δεν είναι παρά η πληροφορία για τη μάζα.
Ανδρέας
Δεν εργάζεσαι για το στρατό.
Λευτέρης
Δεν υπάρχει παρά για να ελέγχει τη μάζα.
Ανδρέας
Και η πολιτική;
Λευτέρης
Ικανικανοποιείται στο να χειραγωγεί τη μάζα.
Ανδρέας
Τότε πώς σκέφτεσαι να βοηθήσεις τη χώρα;
Λευτέρης
Η βοήθειά μου δεν έχει την ανάγκη παρά μόνο το φως.
Ανδρέας
Η μυστικότητα τότε;
Λευτέρης
Λευτέρης
Δεν βλέπω άλλη εναλλακτική λύση…
Ανδρέας
Έχεις ήδη επαφές;
Λευτέρης κοιτάζει μακριά.
Λευτέρης, αλλάζοντας τόνο.
Ερχόσουν εδώ στην παιδική ηλικία σου;
Ανδρέας
Από τη στιγμή που μπόρεσα!
Λευτέρης
Μόνος;
Ανδρέας
Πάντα! Ήταν ο μόνος τρόπος για να είμαι ελεύθερος…
Λευτέρης, έκπληκτος.
Μα τότε σήμερα;
Ανδρέας
Σήμερα, είναι διαφορετικά.
Λευτέρης
Σε τι;
Ανδρέας
Η χώρα μου είναι σε κίνδυνο!
Λευτέρης
Ήταν πάντα και από τη γέννησή σου…
Ανδρέας
Το ξέρω αλλά αυτή τη στιγμή, χάρη σε εσένα, το έχω συνειδητοποιήσει…
Λευτέρης
Τότε πρέπει να υποφέρεις…
Ανδρέας
Η φιλία κάνει πάντα να υποφέρεις.
Λευτέρης
Η φιλία;
Ανδρέας
Είσαι ο μοναδικός φίλος μου… Ο φίλος που δεν είχα ποτέ.
Λευτέρης
Μην το λες αυτό Αντρέα. Είσαι αγαπητός από όλους…
Ανδρέας
Ποτέ κανένας δεν θα με αγαπήσει, όπως εσύ… Ποτέ κανένας δεν θα αγαπήσει τη χώρα μας, όπως εσύ.
Λευτέρης, πιάνοντάς τον από τον ώμο.
Κι όμως μια ημέρα, άλλοι θα σε αγαπήσουν, όπως εγώ…
Ανδρέας
Ποιος άλλος;
Λευτέρης
Εσύ, φίλε μου, εσύ!
Ανδρέας
Εγώ;
Λευτέρης
Ναι, εσύ! Χρόνος. Όταν θα έχω πεθάνει…
Ανδρέας
Μην το λες αυτό! Δεν θέλω να πεθάνεις!
Λευτέρης, συνεχίζοντας.
... και όταν η γη μας θα με έχει πάλι μέσα της, θα την αγαπήσεις, όπως την αγαπώ…
Ανδρέας, σκεπτικός.
Είναι επομένως απλώς θέμα χρόνου…
Ένας κουφός θόρυβος επαναφέρει τον Λευτέρη στην πραγματικότητα.
Αγκαλιάζονται.
