Monday, April 29, 2013

    Ομιλία του Νίκου Λυγερού στην κεντρική εκδήλωση για την 98η επέτειο της Γενοκτονίας των Αρμενίων με θέμα: "Η Αρμενικότητα ως στίγμα ανθρωπότητας".



    Ομιλία του Νίκου Λυγερού στην κεντρική εκδήλωση για την 98η επέτειο της Γενοκτονίας των Αρμενίων με θέμα:
     "Η Αρμενικότητα ως στίγμα ανθρωπότητας". 
    Συνεδριακό Κέντρο «Ι. ΒΕΛΛΙΔΗΣ». Κυριακή 21 Απριλίου 2013


    Η γενοκτονία των Αρμενίων είναι γενοκτονία και δεν είναι ούτε σφαγή ούτε δολοφονία ούτε έγκλημα. Πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας εδώ στην Ελλάδα και να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε άλλες λέξεις γιατί οι άλλες λέξεις δεν ενοχλούν κανένα. Αν στην στρατηγική χρησιμοποιείτε λέξεις που δεν ενοχλούν κανέναν,  θέλει να πει ότι τις κάνετε και τις λέτε μόνο και μόνο για προσωπική εκτόνωση δίχως κανέναν άλλο στόχο εκτός βέβαια από το να επαναλαμβάνεται την ίδια επέτειο κάθε χρόνο. Η επέτειος δεν είναι ενοχλητική για τον θύτη. Όταν δεν κάνουμε λοιπόν πράξεις ενοχλητικές δεν έχουν νόημα στο θέμα της αναγνώρισης των γενοκτονιών. Αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε ξεκάθαροι σε μερικά ιστορικά πλαίσια και εφόσον είναι μερικοί που είναι ικανοί να αποστηθίσουν και λόγια στα Αρμενικά και το χάρηκα να θυμούνται όμως ότι η γενοκτονία των Αρμενίων δεν αρχίζει το 1915. Αρχίζει ήδη από το 1894 θα ήταν καλό να το ξέρουμε και να ξέρουμε βέβαια ότι θα συνεχιστεί μέχρι το 1923. Θα τελειώσει μόνο και μόνο με την Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία βέβαια δεν αναφέρεται καθόλου, καν στην λέξη Αρμένης. Η Συνθήκη της Λωζάννης είναι απαράδεκτη σε πολλά σημεία για τους Έλληνες αλλά είναι απαράδεκτη εξολοκλήρου για τους Αρμένιους,  γιατί δεν είχαν καν το δικαίωμα να διατυπωθούν ως όρος. Έχει σημασία επίσης να θυμόμαστε ότι η λέξη γενοκτονία που επινοήθηκε από τον Raphaël Lemkin επειδή δεν υπήρχε άλλη λέξη για να στιγματίσει αυτό το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, επινοήθηκε χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της γενοκτονίας των Αρμενίων, της γενοκτονίας των Ελλήνων και της γενοκτονίας των Ασσυρίων. Αυτό σημαίνει ότι ο διανοούμενος Raphaël Lemkin για να εξηγήσει στους άλλους τι εννοεί με αυτήν την νέα ορολογία χρησιμοποίησε το παράδειγμα των Αρμενίων αν θέλετε είναι τα θεμέλια αυτής της έννοιας η οποία εντάχθηκε στην χάρτα του ΟΗΕ από το 1948. Κατά συνέπεια όταν μερικοί αμφισβητούν ακόμα την ύπαρξη της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν αντιλαμβάνονται, ή μάλλον το ξέρουν αλλά οι άλλοι δεν το αντιλαμβάνονται, ότι αμφισβητούν την ίδια την έννοια της γενοκτονίας. Είναι λυπηρό, για να μην πω άλλη λέξη,  να ακούμε Έλληνες να λένε ότι έχουν δεχτεί τους Αρμένιους εδώ λες και είμαστε μία ουδέτερη χώρα πάνω σε αυτό το πλαίσιο, λες και δεν έχουμε υποστεί την έννοια της γενοκτονίας, λες και δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι. Η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων είναι μία τριπλή γενοκτονία που δεν μπορεί να την διαχωρίσουμε τόσο εύκολα. Αυτές οι δύο σημαίες που έχουν αυτό το στίγμα πάνω θα έπρεπε να ήταν πιο κοντά. Όχι μόνο να τις βάζουμε εδώ επειδή υπάρχει το τυπικό γιατί το τυπικό δεν αρκεί. Θα πρέπει να υπάρχουν και συμφωνίες μεταξύ των κρατών και να υποστηρίζουν αυτά τα κράτη το ένα το άλλο. Είναι καλό να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα αλλά ξέρετε όταν ακούμε πολιτικούς να μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα είναι ότι συνήθως δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να το λένε. Γιατί τα ανθρώπινα δικαιώματα για τον πολιτικό δεν είναι πρόγραμμα, όπως το είπε η Εκπρόσωπος της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής πολύ σωστά στην αρχική εισήγηση η γενοκτονία των Αρμενίων έχει περισσότερες από όλες τις αναγνωρίσεις που υπάρχουν εκτός βέβαια από την γενοκτονία των Εβραίων η οποία είναι επίσημα αναγνωρισμένη από όλους. Για ποιο λόγο. Για έναν πολύ απλό είναι ότι η Αρμενία δεν είχε κράτος. Για τόσο χρόνια όλη η δουλειά έγινε μόνο και μόνο από τους ίδιους τους Αρμένιους χωρίς να βασίζονται σε καμία πρωτοβουλία από το κράτος της Αρμενίας,  το οποίο ήταν ενταγμένο μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν του έδινε τη δυνατότητα να εκφραστεί.  Φαίνεται  ήδη από τη συνθήκη Καρς το 1921. Είναι μερικοί από εσάς που περιμένουν τα πάντα από το κράτος και τους πολιτικούς και ξεχνούν ότι το κράτος και η πολιτική δημιουργούνται από τους πολίτες. Αν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να παράγουν έναν αγώνα και θέλουν να πάρουν μία θεσμική θέση ας το κάνουν είναι καλό και θα τους βοηθήσουμε. Αν χρησιμοποιούν την θεσμική θέση για να μας εξηγήσουν ότι έχουν διπλωματικά προβλήματα όταν μιλάμε για την γενοκτονία των Αρμενίων δεν είναι ανάγκη να μας απασχολούν περισσότερο. Μην νομίζετε ότι το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας είναι το στίγμα αν θέλετε της Αρμενικότητας. Η αναγνώριση της γενοκτονίας είναι μόνο και μόνο το πρώτο στάδιο της διαδικασίας διόρθωσης, το πρώτο, το αρχικό. Υπάρχει βέβαια και η ποινικοποίηση της άρνησης. Είμαστε ακόμα πολύ μακριά σε αυτόν τον τομέα στην Ελλάδα. Για ποιον λόγο; Γιατί στην Ελλάδα θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρχει πάντοτε ελεύθερη έκφραση για όλα, από όλους, για οποιοδήποτε θέμα. Αυτό το ονομάζουμε ελευθερία, ενώ στην πραγματικότητα είναι μία έλλειψη και μία νοητική καθυστέρηση για να μην πω υστέρηση. Διότι στην πραγματικότητα αυτό που λέει μία γενοκτονία είναι πώς χαρακτηρίζουμε την Ανθρωπότητα, δεν μπορούμε να αφήνουμε τους άλλους να βρίζουν την Ανθρωπότητα, να γενοκτονούν και μετά στην συνέχεια να λένε ότι δεν υπάρχει καν η γενοκτονία. Γιατί ξέρετε είναι κάτι το πολύ φυσιολογικό για τον γενοκτόνο, την ώρα που διαπράττει την γενοκτονία προσπαθεί να την σβήσει. Γιατί; Γιατί όταν την σβήνετε δεν υπάρχουν θύματα, εφόσον δεν υπάρχουν θύματα, δεν υπάρχουν θύτες κατά συνέπεια για ποιο πράγμα υπάρχει η κατηγορία. Στην πραγματικότητα η Αρμενικότητα είναι αυτό το στίγμα της Ανθρωπότητας που μας απέδειξε ότι μπορούμε να είμαστε ακόμα εδώ.  Οι Αρμένιοι είναι ακόμα εδώ. Ο Μηνάς είναι ακόμα εδώ και μπορεί να πει στα Αρμενικά ό,τι και να θέλει να πει με το Αρμενικό ύφος χωρίς να μπορεί να του πει οποιοσδήποτε γενοκτόνος τίποτα. Αυτό είναι κάτι το πολύ σημαντικό γιατί στην πραγματικότητα οι Αρμένιοι εξηγούν σε όλους τους λαούς του κόσμου ότι ακόμα και οι χειρότεροι γενοκτόνοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Δεν τα κατάφεραν. Είμαστε ακόμα εδώ. Και θα είμαστε ακόμα εδώ όσο θα υπάρχει αυτό το έγκλημα, για να υπάρχουν μάρτυρες, για να υπάρχουν κατηγορούμενοι και να υπάρχουν δικαστές. Διότι η Ανθρωπότητα δεν μπορεί να αποδεχτεί μία γενοκτονία γιατί γενοκτονία είναι μία μορφή αυτοκτονίας για την Ανθρωπότητα. Δεν το συνειδητοποιούμε και γι’ αυτό έχουμε την ιδέα ότι αφορά μόνο τους άλλους λαούς και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτοί οι άλλοι λαοί ανήκουν στην Ανθρωπότητα. Δεν αφορά τους λαούς αφορά το θεσμικό σύστημα. Η γενοκτονία είναι μία συστηματική καταστροφή. Αυτό που είναι το χειρότερο στην γενοκτονία δεν είναι η καταστροφή είναι το συστηματικό. Συστηματικό θέλει να πει ότι είναι προμελετημένο δεν είναι απλώς ένα έγκλημα είναι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας άρα στην έκφραση έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας το πιο σημαντικό είναι κατά της Ανθρωπότητας. Αυτό που αποδεικνύουν με την ύπαρξή τους οι Αρμένιοι και με τα αποτελέσματα που έχουν στον τομέα των αναγνωρίσεων γιατί είναι το παράδειγμα για τους άλλους τους λαούς είναι η αιχμή του δόρατος, είναι ότι μπορεί να είσαι ένας μικρός λαός αν όμως έχεις μία στρατηγική μπορεί όχι μόνο να αντισταθείς, αλλά μπορείς να έχεις και αποτελέσματα που ενοχλούν τον θύτη. Νομίζω ότι μιλάμε πολύ συχνά για την γενοκτονία των Αρμενίων χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ακριβώς τι είναι. Θα ήθελα να σας δώσω ένα παράδειγμα, ξέρω ότι θα ενοχλήσει ακόμα και την γυναίκα μου αλλά τουλάχιστον θα είναι πιο χειροπιαστό για όλους τους Έλληνες. Το 2007 κάηκαν ελιές στην Ελλάδα 3 εκατομμύρια, όλοι έχετε εικόνες. Πάρτε λοιπόν μόνο 1,5 εκατομμύρια ελιές. Φανταστείτε λοιπόν τώρα ότι καίνε και αντί να έχετε ελιές βάλτε ανθρώπους. Για κάθε κορμό έναν άνθρωπο. Είναι μερικοί από εσάς που δεν τους ενοχλεί ακόμα αλλά δεν έχουν καταλάβει το συστηματικό. Γιατί ακόμα και η φωτιά δεν επιλέγει τον στόχο της και εξαπλώνεται. Στην γενοκτονία δεν υπάρχει εξάπλωση. Άρα αν θέλετε να έχετε αυτήν την εικόνα στο μυαλό σας πρέπει να φανταστείτε ότι έρχεται κάποιος και ανάβει το φυτίλι για κάθε δέντρο γιατί δεν μπορεί να πάει η φωτιά στο επόμενο πρέπει να σκοτώσει το κάθε ένα. Αυτό λοιπόν αν προσπαθήσετε να το συνειδητοποιήσετε και να φανταστείτε ότι υπήρξαν άτομα τα οποία έβαλαν φωτιά σε κάθε δέντρο για να μην υπάρχει κάθε Αρμένιος και αυτό το έκαναν 1,5 εκατομμύρια φορές, τότε μπορεί να έχετε μία εικόνα για το τι έγινε. Τότε μπορεί να αρχίσετε την λύπη σας αλλιώς δεν έχει νόημα. Δεν είναι απλώς θύματα, δεν είναι θύματα. Είναι γενοκτονημένοι. Είναι εντελώς διαφορετικό. Μπορεί να είμαστε θύματα από κλιματικές συνθήκες. Ναι, τότε είναι θύματα. Εδώ δεν είναι θύματα είναι στόχοι. Και παρόλο που ήταν στόχοι οι Αρμένιοι κατάφεραν να είναι ακόμα εδώ για να μας δώσουν το παράδειγμα ότι ένας μικρός λαός που είναι βαθιά αγκυροβολημένος μέσα στον χρόνο δεν ξεριζώνεται τόσο εύκολα. Χάρηκα γιατί ο Μηνάς μίλησε για το Αρτσάχ. Τώρα προσπαθούν μερικοί κύκλοι να μας εξηγήσουν ότι θα ήταν καλό να παίξουμε πάνω στο θέμα της γενοκτονίας και του Αρτσάχ ως αντάλλαγμα. Μου δίνεις, αυτό σου δίνω αυτό. Είναι απαράδεκτο. Το Αρτσάχ θα παραμείνει ελεύθερο. Η γενοκτονία θα αναγνωριστεί. Θέλουν, δεν θέλουν. Επειδή εμείς το θέλουμε. Γιατί υπάρχει μία μεγάλη διαφορά όταν είσαι απόγονος από θύτες δεν έχεις τίποτα που σε τιμά. Όταν είσαι απόγονος από γενοκτονημένους η ύπαρξή σου είναι μία αντίσταση. Η ύπαρξή σου, μόνο και μόνο ότι υπάρχεις είσαι ήδη αντιστασιακός. Οι Αρμένιοι ακόμα και οι πιο ραγιάδες είναι αντιστασιακοί επειδή υπάρχουν δεν μπορούν καν να κάνουν αλλιώς. Οι Αρμένιοι έχουν μία άλλη παράδοση όταν τιμούν τους νεκρούς τους χρησιμοποιούν το khatchkar, τον πέτρινο σταυρό. Εγώ όταν μιλάω με τους φίλους μου τους Αρμένιους, που μπορεί όπως λέει ο γέροντας να είναι ο τρόπος για να μιλήσεις με τον Θεό και μάλλον γι’ αυτό το λόγο είναι τόσο δύσκολη αυτή η γλώσσα, τους φαντάζομαι ζωντανούς σταυρούς οι οποίοι στο τέλος της ζωής τους θα μετατραπούν σε khatchkar. Είναι μία πολύ σπάνια ιδιότητα, δεν την έχει ο οποιοσδήποτε λαός. Οι πέτρινοι σταυροί - για να καταλάβετε όλοι σας αν δεν τους έχετε δει αλλά υπάρχει ακόμα και στο πρόγραμμα γι’ αυτό με άγγιξε - είναι όλοι διαφορετικοί. Ο κάθε ένας είναι διαφορετικός και αυτό που είναι απίστευτο που αποδεικνύουν οι Αρμένιοι με αυτόν τον τρόπο είναι ότι είναι όλοι με έναν σταυρό, είναι όλοι οι σταυροί διαφορετικοί επειδή είναι ο ίδιος ο λαός. Μπορεί αυτό να σας φαίνεται μία μεταφορά ποιητική πρέπει να θυμάστε όμως ότι ακόμα και το 2006 το μόνο που βρήκαν να κάνουν είναι να καταστρέψουν τα khatchkar που υπάρχουν εδώ και αιώνες για να σκοτώσουν ακόμα και τους τάφους. Άμα το σκεφτείτε είναι απίστευτο γιατί μπορεί να δικαιολογήσετε ένα έγκλημα γιατί μπορεί να πείτε ο άλλος νευρίασε. Πώς όμως να δικαιολογήσετε ένα έγκλημα κατά των νεκρών. Πώς να δικαιολογήσετε ότι καταστρέφετε τον σταυρό. Υπάρχει μόνο μία δικαιολογία. Είναι ότι υπάρχει παρόλα αυτά που κάνατε. Στο Αρτσάχ λοιπόν υπάρχει ένα σύμβολο Papik και Tatik, ο παππούς και η γιαγιά, και είναι τα κεφάλια τους μόνο. Η γιαγιά είναι με κλειστό το στόμα. Και είναι και ο παππούς δίπλα. Δείχνουν στον άλλο ότι εμείς είμαστε μες τη γη μας μέχρι το κεφάλι. Αν θέλετε να καταπατήσετε αυτήν την γη θα πρέπει να μας ξεριζώσετε γιατί ανήκουμε σε αυτήν την γη όπως αυτή η γη μας ανήκει. Αυτά τα σύμβολα πρέπει να τα έχουμε μέσα μας γιατί όπως οι Αρμένιοι χρησιμοποιούν σύμβολα που έχουμε εμείς στην Ελλάδα όπως είναι ο Λεωνίδας, πρέπει και εμείς να βλέπουμε ποια σύμβολα έχουν σε αυτήν την αντίσταση. Όταν πολιορκούσαν ακόμα και οι Αζέροι και ξέρετε στην Ελλάδα εμείς κάνουμε κάποιες πώς να το πω διπλωματικές κινήσεις και μιλάμε με ευφημισμός, δηλαδή έχουμε όλες τις χώρες γύρω μας αλλά μόνο μία χώρα την λέμε γείτονα ευτυχώς που ξέρουμε ποια είναι. Οι Αρμένιοι είναι πιο ξεκάθαροι, τους Αζέρους τους ονομάζουν Τούρκους  δεν μπαίνουν σε μία μικρή λεπτομέρεια γιατί δεν καταλαβαίνουν και δεν μιλάμε για γειτονικές χώρες. Όταν λοιπόν πολιορκούσαν οι Αζέροι ένα χωριό και κατέστρεφαν συνεχώς τις σκεπές, όταν ζήτησαν οι Αρμένιοι από τους χωρικούς τι θέλετε το μόνο που ζήτησαν είναι σκεπές για να μείνουν εδώ. Λοιπόν για να μην πολυλογώ και να καταλάβετε τι θέλω να πω, δεν είμαστε ούτε οι Αρμένιοι, ούτε οι Έλληνες λαοί του χώρου. Είχαμε πάντοτε πολύ λίγο χώρο. Είχαμε πάντοτε μεγάλο βάθος χρόνου. Άρα δίνουμε μεγάλη σημασία στο μικρό χώρο που έχουμε γιατί δεν έχουμε και τίποτα άλλο αλλά αυτός ο μικρός χώρος δεν είναι τίποτα σε σχέση με τους δικούς μας γι’ αυτό και οι Αρμένιοι και οι Έλληνες όταν είναι στο εξωτερικό είναι Αρμένιοι και Έλληνες σαν να είναι κινητές πρεσβείες. Ξέρω δεν είναι ανταγωνιστικό σε σχέση με εσένα Μηνά αλλά πρέπει να ξέρεις ότι αυτή η δουλειά γίνεται από όλους. Τι εννοώ με αυτό. Δίνουμε μεγάλη σημασία στο βάθος του χρόνου και αυτός ο χρόνος είναι ο χώρος της αντίστασης,  δηλαδή η διάρκεια αυτών των λαών προέρχεται από τη δύναμη του χρόνου, προέρχεται από τον πολιτισμό, προέρχεται από τα γράμματα, προέρχεται από την παράδοση γιατί είναι αυτό που προσπάθησε να ξεριζώσει η γενοκτονία. Η γενοκτονία δεν προσπάθησε να ξεριζώσει και να σκοτώσει, όπως νομίζουν μερικοί θύματα, όχι προσπάθησε να βγάλει οποιοδήποτε ίχνος πολιτισμού. Για ποιο λόγο. Διότι η γενοκτονία είναι μία πράξη βαρβαρότητας. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μία αυτοκρατορία της βαρβαρότητας, οι Νεότουρκοι ήταν της βαρβαρότητας, ο Κεμάλ ήταν της βαρβαρότητας είναι γενοκτόνοι και τίποτα άλλο. Άρα εφόσον μερικοί από εμάς δεν έχουν τα κότσια να μιλάνε, όπως το κάνει ο Κολοκοτρώνης για τους προσκυνημένους, τουλάχιστον να έχουν τα κότσια να κάθονται όρθιοι όταν έρχεται ο άλλος και μιλά για διπλωματία. Δεν υπάρχει λόγος διπλωματίας για τις γενοκτονίες, οι γενοκτονίες είναι ξεκάθαρες και δεν γίνονται σε φάση πολέμου. Δεν υπάρχει η εξήγηση του πολέμου για να εξηγήσουμε μία γενοκτονία αν υπήρχε πόλεμος θα λεγόταν έγκλημα πολέμου. Το πρόβλημα της γενοκτονίας και εδώ θα δείτε τώρα πώς συνδέεται με την δική μας την παράδοση, γιατί η επινόηση του Lemkin βασίζεται πάνω σε αυτήν την ιδέα, δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Ακόμα κι αν εμείς όλοι εδώ ξεχάσουμε την γενοκτονία,  θα έρθουν οι επόμενοι για να κατηγορήσουν και πάλι τον θύτη αυτό είναι το σύνθημα. Δηλαδή είμαστε και απαγορεύουμε την βαρβαρότητα Οι Αρμένιοι με την Αρμενικότητά τους δείχνουν με την ύπαρξή τους ότι δεν δέχονται την βαρβαρότητα και θα είναι εδώ μαζί μας με την Ανθρωπότητα για να συνεχίζουν να παράγουν πολιτισμό ακόμα κι αν υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν γενοκτονίες της μνήμης. Σας ευχαριστώ πολύ. 




      Omelia di Nikos Lygeros nell’evento principale della 98 esima commemorazione del Genocidio degli Armeni avente  tema “L’Armenità quale stigma dell’ umanità”.
    Centro Conferenze «I.Vellidis» di Salonicco.Domenica 21 Aprile 2013  

    Il Genocidio degli Armeni è un genocidio e  non è un massacro  neppure un omicidio e neppure un crimine.Dobbiamo capirlo tutti qui in Grecia e smettere di adoperare altri vocaboli perché gli altri vocaboli non danno fastidio a nessuno. Se operando strategicamente adoperate vocaboli  che non infastidiscono nessuno, vuol dire che lo fate e li dite solamente per sollievo personale senza nessun altro bersaglio eccetto sicuramente  quello di ripetere la stessa commemorazione ogni anno. La commerazione non infastidisce il carnefice. Quando non  compiamo  atti che  danno fastidio allora  non hanno alcun senso anche se riferiti al  riconoscimento dei genocidii.Ciò che ha importanza è che dobbiamo essere molto chiari su alcuni contesti storici e dal momento che ci sono alcuni capaci di memorizzare anche parole in Armeno cosa della quale mi compiaccio devono ricordarsi che il Genocidio degli Armeni non comincia nel 1915. Comincia di già nel 1894 ed è giusto saperlo e sapere inoltre che continuerà fino il 1923. Finirà solo e solamente con il trattato di Losanna, nel quale con certezza non è riportato, e neppure la  parola Armene. Il trattato di Losanna è su molti aspetti inaccettabile per i Greci ma è completamnte inaccettabile  per gli Armeni, perché non avevano neppure il diritto di formularsi come termine . Ha importanza inoltre ricordare che il vocabolo Genocidio che fu inventato da Raphaël Lemkin perché non c’era altra parola per stigmatizzare questo crimine contro l’Umanità, fu inventato adoperando il paradigma del genocidio degli Armeni,il genocidio dei Greci e il genocidio degli Assiri. Questo vuol dire che l’intellettuale   Raphaël Lemkin per spiegare agli altri cosa volesse dire con questo nuovo termine adoperò il paradigma degli Armeni quindi ,volendo essi sono le fodamenta di questo termine che venne incluso nella carta  dell’ ONU dal 1948. Di coseguenza quando alcuni mettono in dubbio ferfino l’esistenza del genocidio degli Armeni non si rendono conto , o forse lo sanno ma gli altri non si rendono conto , che mettono in dubbio lo stesso concetto del genocidio.E’ raccapricciante,per non adoperare altra parola, ascoltare Greci dire che hanno accettato gli Armeni qui, come se fossimo un paese neutrale in questo contesto ,come se non abbiamo subito il significato del genocidio, come se non sappiamo precisamente cosa sia.Il genocidio degli Armeni, dei Greci e degli Assiri è un triplice genocidio che non possiamo dividere tanto facilmente.Queste due bandiere che hanno sopra questo stigma (croce n.d.t.)   avrebbero dovuto essere più vicine. Non le dobbiamo mettere qui solamente per formalità perché la formalità non basta.Ci dovrebbero essere anche accordi fra gli stati e questi stati dovrebbero sostenere l’un l’altro. Per un motivo semplicissimo perché l’Armenia non aveva uno stato.Per tanti anni tutte le procedure sono state eseguite solamente dagli stessi Armeni senza basarsi su nessuna iniziativa da parte della stato Armeno, il quale era inserito all’interno di un contesto che non gli dava nessuna possibilità di esprimersi. E’ giusto parlare dei diritti umani ma sapete quando sentiamo i politici parlare dei diritti umani è che d’ abitudine non fanno nient’ altro che parlarne.Perché i diritti umani per il politico non è un programma, come giustamente lo ha detto il Rappresentante della Commisione Statale Armena  nella presentazione  iniziale, il genocidio degli Armeni ebbe il maggior numero di riconoscimenti fra tutti gli altri eccetto naturalmente del genocidio degli Ebrei che è stato riconosciuto da tutti. Per quale motivo. Si vede di già nel trattato di Kars del 1921.Ci sono alcuni fra voi che attendono tutto dallo stato e dai politici ma dimenticano che lo stato e la politica si creano dagli stessi cittadini. Se ci sono uomini che possono generare una lotta e vogliono un ruolo istituzionale che lo facciano ciò è giusto e li aiuteremo.Se adopereranno il ruolo istituzionale per spiegarci che hanno problemi diplomatici quando parliamo del genocidio degli Armeni non è necessario che ci tediano un solo minuto in più. Non crediate che l’argomento del riconoscimento del genocidio sia lo stigma se volete, dell’Armenità. Il riconoscimento del genocidio è solamente la prima fase della procedura del rimedio,la prima,l’iniziale.Esiste certamente  anche la penalizzazione del diniego.Siamo però ancora in questo ambito  molto lontani  in Grecia. Per quale motivo? Perché in Grecia crediamo che ci deve essere sempre la libertà di espressione su tutto, da tutti, su qualunque argomento.Questo comportamento lo chiamiamo libertà, invece in reltà si tratta di difetto e ritardo mentale per non dire mancanza. Perchè in realtà ciò che ci tramanda un genocidio è come caratterizzare l’Umanità, non possiamo lasciare che gli altri insultino l’Umanità, commettano il genocidio e poi in seguito dicano che non è affatto esistito. Perché sapete è cosa molto naturale per il genocida ,nell’ora in cui compie il genocidio cercare  di cancellarlo. Perché? Perché quando lo cancellate non esistono vittime,e se non ci sono vittime non ci sono neppure  i carnefici ,di conseguenza non c’è cosa su cui basarsi per l’accusa. In realtà l’Armenità è lo stigma dell’ Umanità che ci dimostra che possiamo essere ancora qui. Gli Armeni sono ancora qui. Minàs è ancora qui e può esprimere in lingua armena ciò che vuole dire con l’aria Armena senza che un  genocida qualsiasi lo possa ammonire.Questo fatto è molto importante perché gli Armeni in realtà dimostrano a tutti i popoli del mondo come anche gli esseri che compiono  i peggiori genocidii non sanno fare il loro lavoro alla perfezione. Non ci sono riusciti. Siamo ancora qui. E saremo ancora qui finchè ci sarà questo crimine, perché ci siano testimoni, perché ci siano imputati e ci siano giudici.Perché l’Umanità non può accettare un genocidio perché il genocidio è una forma di suicidio per l’Umanità. Non ci rendiamo conto e per questo crediamo che tutto ciò riguarda solo altri  popoli  e non capiamo che questi altri popoli appartengono all’Umanità. Non riguarda i popoli ma riguarda il sistema istituzionale. Il genocidio è una catastrofe sistematica.  Quindi ciò che è deleterio nel genocidio non è la catastrofe ma il fatto che è sistematico. Sistematico vuol dire che è premeditato non è semplicemente un crimine  è un crimine contro l’Umanità  quindi nell’ espressione crimine contro l’Umanità ciò che è da sottolineare è contro L’Umanità. Questo lo dimostrano con la loro esistenza gli Armeni  e con i risultati ottenuti nell’ ambito dei riconoscimenti perché è il paradigma per gli altri popoli è la punta della lancia ,dimostra che si può essere un piccolo popolo però se si ha una strategia si può non solo resistere ,ma si possono avere anche risultati che molestano il carnefice. 
    Credo che parliamo molto spesso per il genocidio degli Armeni senza renderci conto esattamente di cosa si tratti.Vorrei darvi un esempio ,so che turberà anche mia moglie  ma almeno sarà più palpabile per tutti i Greci .Nel 2007 bruciarono in Grecia 3 milioni di ulivi ,tutti ne avete le immagini.Prendete dunque 1,5 milioni di ulivi .Immaginate ora che brucino  e anziché avere gli  ulivi mettete uomini. Per ogni tronco un uomo .Ci sono alcuni fra voi che non si turbano ancora ma non hanno capito la cosa essenziale. Perché neppure il fuoco sceglie il suo bersaglio  si dilaga. 
    Nel genocidio non c’è il dilagarsi.Quindi se volete avere questa immagine nella mente dovete immaginarvi che arrivi qualcuno e che accende la miccia per ogni albero  perché il fuoco non può diffondersi sino all’albero successivo deve quindi uccidere ognuno. Adesso   se cercate di rendervene conto e di immaginarvi che c’erano persone che davano fuoco ad ogni albero  affinchè  ogni Armene non esistesse più e questo l’ hanno fatto per 1,5 milioni di volte,allora sì avrete  un’immagine di ciò che accadde.Ora sì che cominciate a provar dolore altrimenti non ha senso.Non sono semplicemente vittime, non sono vittime. Sono vittime del genocidio.  E’completamente diverso.Possiamo essere vittime di catasrofi naturali. Si ,allora sono vittime.In questo caso non sono vittime sono bersagli.  
    E nonostante che  gli Armeni fossero bersagli sono riusciti ad essere ancora qui per darci l’esempio che un popolo piccolo che è profodamente ancorato nel tempo non si sradica  tanto facilmente.Mi ha fatto piacere che Minàs abbia parlato per l’Artzakh.Adesso alcuni cerchi cercano di convincerci che sarebbe giusto trattare  sul genocidio con  l’Artzakh in cambio. Mi dai quello, ti do questo. E’inaccettabile. L’Artzakh rimarrà libero .Il genocidio verrà riconosciuto.Volenti , nolenti.Perché lo vogliamo noi.Perché c’è una grande differenza quando sei discendente di carnefici non hai nulla di cui farti onore. Quando sei discendente delle vittime di un genocidio la sola tua esistenza è una resistenza. La tua esistenza,solo per il fatto che esisti sei di già un’attore della resistenza.Gli Armeni anche  i più sottomessi al servilismo  sono attori della resistenza solo per il fatto di esistere e non possono fare altrimenti. Gli Armeni hanno un’altra usanza quando onorano i loro morti adoperano il khatchkar,la croce di pietra. Io quando parlo con i miei amici Armeni, che probabilmente  come dice il religioso è  un modo per parlare con Dio e forse è per questo che è così difficile questa lingua, me li immagino come croci viventi le quali al termine della loro vita si trasformeranno in khatchkar. E’ una rara particolarità, non ce l’hanno  popoli qualunque. Le croci di pietra- perché  comprendiate tutti se non le avete viste ma c’è anche sul programma per questo mi ha toccato- sono tutte diverse. Ognuna  è diversa e ciò che è incredibile  è che gli Armeni dimostrano in questo modo che sono tutti con una croce, tutte le croci sono diverse perché sono lo stesso popolo. Forse questo vi sembrerà una metafora poetica dovete ricordarvi però che anche nel 2006 l’unica cosa che riuscirono a fare è distruggere le khatchkar ,che sono qui da secoli, per uccidere anche le tombe. Se ci pensate è incredibile perché forse potete giustificare un crimine dicendo che l’altro si è adirato. Come però riuscirete a  giustificare un crimine contro i morti. Come giustificherete  il fatto che distruggete la croce. C’è solo una giustificazione. E’ che esiste nonostante ciò che avete fatto. Nell’Artzakh c’è un simbolo Papik e Tatik, il nonno e la nonna, raffigurano solo le loro teste. La nonna sta con la bocca chiusa. E di fianco c’è il nonno.Indicano all’altro che noi siamo  immersi nella  terra fino alla testa. Se volete usurpare questa terra dovrete sradicarci peché  apparteniamo a questa terra  come questa terra ci appartiene.Questi simboli li dobbiamo tener a cuore perché come gli Armeni adoperano simboli che abbiamo noi in Grecia come per esempio Leonida, dobbiamo anche noi scrutare quali simboli hanno loro in questa resistenza. Quando gli Azeri assediavano e sapete in Grecia noi facciamo, come dire, alcune azioni diplomatiche e parliamo con eufemismo ,cioè abbiamo tanti  paesi tutt’intorno ma solo uno  lo chiamiamo paese confinante  per fortuna che sappiamo qual è.Gli Armeni sono più schietti ,gli Azeri li chiamano Turchi non entrano nel piccolo particolare perché non gli interessa e non parliamo dei paesi confinanti. Allora  quando gli Azeri assediavano un villaggio e distruggevano in continuazione  i tetti  delle case ,quando gli Armeni chiesero agli abitanti del villaggio cosa volete l’unica cosa che chiesero furono i tetti  per rimanere qui. Quindi per non dir altro e capiate ciò che voglio dire ,non siamo né gli Armeni né i Greci popoli dello spazio. Avevamo sempre molto poco spazio. Avevamo  invece sempre grande profondità di tempo.Quindi diamo grande importanza al piccolo spazio che abbiamo perché non abbiamo nient’altro ma questo piccolo spazio non è nulla in rapporto ai nostri cari per questo sia gli Armeni sia i Greci quando sono all’estero sono Armeni e Greci come se fossero delle ambasciate ambulanti.Lo so non è antagonistico in rapporto a te Minàs ma devi sapere che questo lavoro viene fatto da tutti. Cosa voglio dire con questo.Diamo tanta importanza alla profondità del tempo e il tempo è lo spazio della resistenza, cioè la durata di questi popoli deriva dalla forza del tempo,deriva dalla civiltà, deriva dalle lettere, deriva dalla tradizione perché è tutto ciò che ha cercato di sradicare il genocidio. Il genocidio non ha cercato di sradicare e di uccidere ,come credono alcune vittime , no ha cercato di toglire qualunque traccia di civiltà. Per quale motivo .Perché il genocidio è un atto babarico. L’Impero Ottomano era un impero della barbarie ,i neoturchi erano barbari, e Kemal era un barbaro sono autori di genocidii  null’altro. Ne segue che dal momento che alcuni fra noi non hanno il coraggio di parlare, come parla Kolocotronis per i lusingati, perlomeno abbiano il coraggio  di stare in piedi quando arriva qualcuno che parla di diplomazia. Non c’è bisogno di diplomazia per i genocidii, i genocidii sono chiari e non si compiono in periodo di guerra. Non c’è l’attenuante della guerra per giustificare un genocidio se ci fosse stata la guerra l’avremmo chiamato crimine di guerra. Il problema del genocidio ed ora  vedrete come si congiunge con la nostra tradizione ,perché l’espediente di Lemkin si basa  su questa idea , non si cancella ,non si annulla.Anche se tutti noi che siamo qui dimentichiamo il genocidio ,arriveranno i posteri ad accusare  di nuovo il carnefice questa è la parola d’ ordine. Cioè esistiamo e vietiamo la barbarie.Gli Armeni con la loro armenità ci mostrano con la loro esistenza che  non accettano la barbarie e che saranno qui con noi con l’Umanità per continuare a produrre civiltà anche se ci sono persone che cercano di compiere genocidii della memoria.Grazie tante.

    Texte
      

    read more "Ομιλία του Νίκου Λυγερού στην κεντρική εκδήλωση για την 98η επέτειο της Γενοκτονίας των Αρμενίων με θέμα: "Η Αρμενικότητα ως στίγμα ανθρωπότητας"."

    Sunday, April 28, 2013

    Les Chacals - Drame en trois actes - Acte I - Scène 3


    Les Chacals
    Drame en trois actes

    N. Lygeros

    Acte I

    Scène 3

    Une lumière blafarde de la taverne éclaire Alékos prostré. Sur la table se trouve un baglama et une bouteille de retsina renversée .Roza entre à pas lents et s'approche de la table d'Alékos. La peine se lit sur son visage.
    Roza, qui tient Alékos
    Ne reste pas ainsi, mon amour. Un temps. Tu n'es pas seul. Silence. Tu n'es pas responsable de sa mort.
    Alékos
    S’il est mort, c'est parce que j'ai donné ma parole !
    Roza
    Mais tu as sauvé Thanassis !
    Alékos
    En condamnant de Markos !
    Roza, en l'entourant
    Tu ne pouvais pas savoir que c'était un piège.
    Alékos
    Il est mort, tu comprends il est mort. Tout le reste n'a plus aucune importance. Silence. Il était un morceau de ma vie et ces chiens l'ont lâchement assassiné. Silence. Markos était un hymne à la vie. Son rire effrayait même la mort. Mais ils l’ont eu, les traîtres, et elle en a profité, la faucheuse.
    Roza
    Ne parle pas ainsi, Alékos.
    Alékos
    Mais alors que faire ? Silence. Markos n'avait jamais rien fait de mal. Sa vie c'était le rébétiko, son âme le baglama. Il prend l'instrument dans sa main. C'est tout ce qu'il me reste de lui. Silence. Ils m'ont volé mon passé et condamné mon futur.
    Tous les autres font irruption dans la taverne qui change alors de couleur…
    Michalis, en s’adressant à Alékos
    Que comptes-tu faire, Aléko ?
    Alékos
    Il n'y a rien à faire… Un temps. Markos est mort !
    Aris
    Mais ils l'ont abattu comme un animal…
    Vassilis
    Ils ne lui ont laissé aucune chance !
    Michalis
    Il a forcément été trahi : Nous ne savions même pas qu'ils allaient vous laisser sortir alors qu'ils avaient déjà préparé leur embuscade.
    Alékos
    C’est ma parole qui a causé sa mort !
    Thanassis
    C’est faux ! Ta parole a sauvé ma vie !
    Aris
    Thanassis a raison : tu n'es pas coupable.
    Alékos
    Je suis responsable de sa mort. Silence. Je ne le désirais que deux jours de vie mais si j'avais su que c'était pour voir la mort de mon frère, j'aurais préféré que l'on m’exécute sur-le-champ.
    Michalis
    Cela n'aurait rien changé. Le traître aurait tout de même parlé : Markos était condamné.
    Vassilis
    Je ne peux pas croire que l'un des nôtres ait pu le trahir.
    Aris
    C’est forcément un homme de son groupe !
    Vassilis
    C’est impossible…
    Aris
    C’est pourtant la seule explication !
    Vassilis
    Ce serait indigne de l'un d'entre nous.
    Aris
    Face à la torture, les hommes perdent facilement leur dignité.
    Alékos
    Les hommes, oui, mais pas un chacal !
    Thanassis
    Alékos a raison : nous sommes faits pour vivre sans obéir.
    Michalis
    C’est d'ailleurs possible que tout cela ne soit qu’un complot de plus de ces chiens pour nous inciter à nous entre-tuer.
    Alékos
    Que ce soit un complot ou pas, c'est sans importance ! Un temps. Avec la mort de Markos, l'aube sera noire ! En frappant du poing sur la table. Tout le monde aimait Markos. Ses chansons étaient une joie pour nos âmes.
    Tous, en acquiesçant
    C’est vrai !
    Alékos
    Et pourtant, c'est lui qu'ils ont abattu, ces chiens.
    Vassilis
    Comme s'ils voulaient plonger notre vie dans l'obscurité… Mais nous résisterons, Aléko !
    Alékos, en lui tenant l’épaule
    J’en suis sûr, Vassili, car toi aussi tu es un fils du rébétiko. Cependant pour moi…
    Thanassis
    Quoi donc, Aléko ?
    Alékos
    Cette douleur ne pourra jamais s'effacer et cette obscurité jamais ne s'éteindra.
    Roza, en s'approchant de lui
    Ne souffre pas ainsi, Aléko.
    Alékos
    Et comment faire autrement ? Tu le sais bien, je n'ai jamais eu peur de rien. Seulement, cette fois, c'est la mort d'un ami. Tu entends ? Markos, mon ami d'enfance ! À présent, il est seul, sans son baglama, abandonné de tous ! Et je ne le veux pas ! Je ne veux pas qu'il reste seul : je rejoindrai le plus tôt possible !
    Roza, désemparée
    Non, Aléko ! Tu n'as pas le droit ! Ne nous laisse pas…
    Aléko est sur le point de les quitter mais au même instant on entend une voix de femme qui l’appelle de l'extérieur.
    Voie de la mère de Markos
    Aléko ! Un temps. Aléko, mon enfant !
    Roza, qui ne reconnaît pas la voix
    Qui est-ce ?
    Alékos
    C’est la mère de Marko… Un temps. Puis s’adressant à la voix. Je suis ici !
    Une femme, tout de noir vêtue, entre dans la taverne. Elle détache son fichu noir et se précipite dans les bras d'Alékos.
    Mère de Markos
    Aléko, ils ont tué mon enfant ! Mon Marko !
    Alékos, en l'entourant, tente de la consoler mais il est lui-même ému par cette perte et par cette mère en larmes.
    Alékos
    Sois courageuse, femme !
    Mère de Markos
    Pourquoi l'ont-ils tué ? Un temps. Pourquoi lui ?
    Alékos
    Sa joie de vivre était une insulte à la face de ces chiens.
    Mère de Markos
    Mais il n'était qu'un chanteur ! Un joueur de baglama ! Était-ce mal, Aléko ?
    Alékos
    Il chantait pour nous, il jouait pour le peuple. Son art était contestataire…
    Mère de Markos
    Comment les larmes de son baglama pouvaient-elles être contestataires ?
    Alékos
    Ses textes étaient interdits, sa musique censurée.
    Mère de Markos
    Je ne comprends rien, Aléko, était-il indigne pour cela ?
    Alékos
    S’il leur semblait nuisible, c'est que Markos, malgré l'occupation, malgré les arrestations, malgré les tortures, demeurait une lueur d'espoir pour nous autres. Un temps. Sa vie soutenait nos âmes !
    Mère de Markos
    C'est pour cela qu'ils l’ont tué, comme s'il était une malédiction ?
    Alékos
    L’espoir du peuple est une malédiction pour les oppresseurs. Un temps. Ils ne peuvent vivre que dans l'obscurité la plus complète. Rien ne doit éclairer leurs actes.
    Mère de Markos
    Mais c'est insupportable, Aléko, ils ont tué un innocent ! Ils ont tué mon Marko !
    Alékos
    Ne laisse pas le désespoir t'envahir !
    Mère de Markos
    Aléko, je veux mourir !
    Alékos
    Tais-toi !
    Mère de Markos
    C’est pour cette raison que je suis venue te voir. Un temps. Il n'y a que toi qui puisses m'aider !
    Alékos
    Que dis-tu, pauvre femme, tu as perdu la tête ? Tu veux que je te libère de la vie ?
    Mère de Markos
    Oui, Aléko, je ne veux plus vivre. Ce monde est devenu un désert pour moi. Et tu es la seule personne qui puisse me comprendre. Alors je t'en supplie, aide-moi à mourir !
    Alékos, révolté
    Jamais, tu entends, jamais ! Un temps. Ton fils est mort dans mes bras. En levant les bras. Ces bras ont tenu sa mort ! Et tu veux à présent qu'ils s'abattent sur toi pour te libérer ? Comment pourrais-je le faire ?
    Mère de Markos
    Par amour, Aléko, et par compassion ! Prends pitié d'une pauvre mère qui a perdu son fils unique. Un temps. Je t'en prie, Aléko !
    Alékos, hors de lui
    Tu n'as pas le droit de me demander cela ! Je suis l'ami de ton fils et la mort n’y changera rien : nous sommes des frères de sang. Jamais je ne pourrai tuer ma propre mère…
    Mère de Markos, qui tombe dans ses bras
    Pardon, Aléko ! Pardon, mon fils !
    Alékos la serre dans ses bras comme pour la protéger de tous les malheurs du monde.
    Alékos
    Désormais, je serai le futur de Markos. Un temps. Sa mort ne sera pas vaine. Silence. Puis en la prenant par la main. Viens, nous rentrons à la maison.
    Roza, en prenant l'autre main de la mère
    Je vous accompagne.
    Sous le regard silencieux des autres, ils sortent tous les trois ensemble.
    Vassilis
    Nous devons faire quelque chose !
    Michalis
    C’est certain, mais quoi ?
    Thanassis
    Pourquoi sommes-nous toujours seuls ? Pourquoi la société nous en veut-elle ?
    Aris
    Parce que nous existons et que cela lui est insupportable.
    Vassilis
    Ainsi nous sommes condamnés à notre naissance…
    Aris
    Nous sommes nés au crépuscule, entre chiens et loups.
    Vassilis
    À présent, nous ne pouvons plus nous contenter d’exister, nous devons agir pour exister.
    Michalis
    Alors entrons dans les mouvements de résistance…
    Aris
    C’est inutile, nous sommes déjà une résistance en soi. Un temps. Nous avons toujours résisté à tout et pas seulement au pouvoir : nos chansons, notre musique, notre vie et notre mort sont une résistance.
    Michalis
    Mais nous ne sommes pas une organisation…
    Thanassis
    Nul besoin d’organisation, nous serons notre action.
    Aris
    Oui, c’est une question d’honneur ! Markos était innocent !
    Thanassis
    Qu’importe la loi si elle s’autorise de tuer l’innocence.
    Vassilis
    Nous devons trouver celui qui a ordonné l’assassinat.
    Michalis
    Et ensuite ?
    Aris
    Le droit humain agira !
    Obscurité.

    Τα Τσακάλια
    Ν. Λυγερός
    Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά

    Δράμα σε τρεις πράξεις

    Πράξη 1
    Σκηνή 3

    Ένα αμυδρό φως της ταβέρνας φωτίζει τον Αλέκο απαρηγόρητο. Στο τραπέζι βρίσκεται  ένας μπαγλαμάς και ένα μπουκάλι ρετσίνα αναποδογυρισμένη. Η Ρόζα μπαίνει με αργά βήματα και πλησιάζει το τραπέζι του Αλέκου. Ο πόνος είναι  διαγράφεται στο πρόσωπό του.
    Ρόζα, που κρατάει τον Αλέκο
    Μην μένεις έτσι, αγάπη μου. Χρόνος. Δεν είσαι μόνος. Σιωπή. Δεν είσαι  υπεύθυνος  για το θάνατό του.
    Αλέκος
    Αν είναι νεκρός, είναι επειδή έδωσα τον λόγο μου!
    Ρόζα
    Αλλά έσωσες τον  Θανάση!
    Αλέκος
    Καταδικάζοντας τον Μάρκο!
    Ρόζα, αγκαλιάζοντας τον
    Δεν μπορούσες να ξέρεις ότι ήταν ενέδρα.
    Αλέκος
    Είναι νεκρός, καταλαβαίνεις,  είναι νεκρός. Οτιδήποτε άλλο δεν έχει σημασία. Σιωπή. Ήταν ένα κομμάτι της ζωής μου και αυτά τα σκυλιά τον δολοφόνησαν άναδρα. Σιωπή. Ο Μάρκος ήταν ένας ύμνος στη ζωή. Το γέλιο του φόβιζε  ακόμη και το θάνατο. Αλλά τον έφαγαν, οι προδότες, και το εκμεταλλεύτηκαν, ο θεριστής.
    Ρόζα
    Μη μιλάς έτσι, Αλέκο.
    Αλέκος
    Μα τι να κάνω, λοιπόν; Σιωπή. Ο Μάρκος ποτέ δεν είχε κάνει τίποτα κακό. Η ζωή του ήταν το ρεμπέτικο, η ψυχή του ο μπαγλαμάς. Παίρνει το όργανο στα χέρια του. Αυτό είναι το μόνο που μου έχει μείνει από αυτόν. Σιωπή. Έκλεψαν το παρελθόν μου και καταδίκασαν το μέλλον μου.
    Όλοι οι άλλοι μπαίνουν στην ταβέρνα που αλλάζει έτσι  χρώμα ...
    Μιχάλης, απευθυνόμενος προς τον Αλέκο
    Τι σκοπεύεις να κάνεις,  Αλέκο;
    Αλέκος
    Δεν υπάρχει τίποτα να κάνω ... Χρόνος. Ο Μάρκος είναι νεκρός!
    Άρης
    Αλλά τον σκότωσαν, όπως  ένα ζώο ...
    Βασίλης
    Δεν του άφησαν καμία πιθανότητα!
    Μιχάλης
    Έχει μοιραία προδοθεί: Δεν γνωρίζαμε  καν ότι επρόκειτο να σας αφήσουν έξω και είχαν ήδη ετοιμάσει την ενέδρα τους.
    Αλέκος
    Είναι ο λόγος μου  που  προκάλεσε το θάνατό του!
    Θανάσης
    Αυτό είναι λάθος! Ο λόγος σου έσωσε τη ζωή μου!
    Άρης
    Ο Θανάσης έχει δίκιο, δεν είσαι ένοχος γι’ αυτό.
    Αλέκος
    Είμαι υπεύθυνος για το θάνατό του. Σιωπή. Δεν ήθελα παρά μόνο δύο ημέρες ζωής, αλλά αν ήξερα ότι ήταν για να δω το θάνατο του αδελφού μου, θα προτιμούσα να με εκτελούσαν  επί τόπου.
    Μιχάλης
    Δεν θα άλλαζε σε τίποτα. Ο προδότης θα είχε μιλήσει με τον ίδιο τρόπο: ο Μάρκος ήταν καταδικασμένος.
    Βασίλης
    Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας από τους δικούς μας μπόρεσε  να τον προδώσει.
    Άρης
    Αυτός  είναι αναπόφευκτα ένας άνδρας της ομάδας του!
    Βασίλης
    Είναι αδύνατον ...
    Άρης
    Όμως  είναι η μόνη εξήγηση!
    Βασίλης
    Θα ήταν ανάξιο για  έναν  από εμάς.
    Άρης
    Μπροστά στα βασανιστήρια, οι άνδρες χάνουν εύκολα την αξιοπρέπειά τους.
    Αλέκος
    Οι άνδρες, ναι, αλλά όχι ένα τσακάλι!
    Θανάσης
    Ο Αλέκος έχει δίκιο: είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε  χωρίς να υπακούμε.
    Μιχάλης
    Είναι ωστόσο δυνατόν όλο αυτό να  είναι μια συνωμοσία περισσότερο αυτών των σκυλιών  για να μας εξωθήσουν στο να αλληλοσκοτωθούμε.
    Αλέκος
    Είτε πρόκειται για μια συνωμοσία είτε όχι, δεν έχει σημασία! Χρόνος. Με το θάνατο του Μάρκου, η αυγή θα είναι μαύρη! Χτυπώντας τη γροθιά του στο τραπέζι. Ολος ο κόσμος αγαπούσε τον Μάρκο. Τα τραγούδια του ήταν χαρά στην ψυχή μας.
    Όλοισυμφωνώντας
    Είναι αλήθεια!
    Αλέκος
    Ωστόσο είναι αυτοί που τον σκότωσαν,  αυτά τα σκυλιά.
    Βασίλης
    Σαν να  ήθελαν να βυθίσουν τη ζωή μας στο σκοτάδι ... Αλλά εμείς θα αντισταθούμε, Αλέκο!
    Αλέκος, κρατώντας τον από τον  ώμο
    Είμαι βέβαιος, Βασίλη, επειδή και εσύ είσαι  ένας γιος του ρεμπέτικου. Ωστόσο, για μένα ...
    Θανάσης
    Τι, Αλέκο;
    Αλέκος
    Αυτός ο πόνος ποτέ δεν θα μπορέσει να σβήσει  και αυτό το σκοτάδι ποτέ δεν θα εξαφανιστεί.
    Ρόζα, καθώς τον πλησιάζει
    Μην υποφέρεις έτσι, Αλέκο.
    Αλέκος
    Και τι άλλο να κάνω;  Το ξέρεις καλά,  ποτέ δεν έχω φοβηθεί τίποτα. Μόνο που αυτή τη φορά, είναι ο θάνατος ενός φίλου. Ακούς;  Ο Μάρκος, ο παιδικός φίλος μου! Τώρα είναι μόνος, χωρίς τον μπαγλαμά του, εγκαταλελειμένος  από όλους! Και εγώ δεν το θέλω! Δεν θέλω να τον αφήσω  μόνο του: θα τον ανταμώσω το συντομότερο δυνατό!
    Ρόζα, ανήμπορη
    Όχι, Αλέκο! Δεν έχεις το δικαίωμα! Μην μας αφήνεις ...
    Ο Αλέκος είναι έτοιμος να φύγει, αλλά την ίδια στιγμή ακούμε τη φωνή μιας γυναίκας που τον φωνάζει από έξω.
    Φωνή  της μητέρας του Μάρκου
    Αλέκο! Χρόνος. Αλέκο, παιδί μου!
    Ρόζα, η οποία δεν αναγνωρίζει τη φωνή
    Ποιος είναι;
    Αλέκος
    Είναι η μητέρα του Μάρκου ... Χρόνος. Στη συνέχεια, απευθυνόμενος προς τη φωνή. Είμαι εδώ!
    Μια γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μπαίνει στην ταβέρνα. Βγάζει το μαύρο σάλι  της και τρέχει στην αγκαλιά του Αλέκου.
    Μητέρα του Μάρκου
    Αλέκο, σκότωσαν το παιδί μου! Τον Μάρκο μου!
    Αλέκος καθώς την αγκαλιάζει,  προσπαθώντας να την παρηγορήσει, αλλά είναι και ο ίδιος συγκινημένος  από αυτή την απώλεια και από αυτή τη μητέρα που κλαίει.
    Αλέκος
    Κουράγιο, γυναίκα!
    Μητέρα του Μάρκου
    Γιατί τον σκότωσαν; Χρόνος. Γιατί αυτόν;
    Αλέκος
    Η χαρά του για τη ζωή του  ήταν προσβολή στη μούρη αυτών των σκυλιών.
    Μητέρα του Μάρκου
    Μα δεν ήταν παρά μόνο ένας τραγουδιστής! Ένας παίκτης του μπαγλαμά! Ήταν λάθος, Αλέκο;
    Αλέκος
    Τραγουδούσε  για μας, έπαιζε για το λαό. Η τέχνη του ήταν αντιστασιακή ...
    Μητέρα του Μάρκου
    Πώς τα δάκρυα του μπαγλαμά του, θα μπορούσαν να είναι αντιστασιακά;
    Αλέκος
    Τα κείμενά του ήταν απαγορευμένα, η  μουσική του λογοκριμένη.
    Μητέρα του Μάρκου
    Δεν καταλαβαίνω, Αλέκο, ήταν ανάξιος γι 'αυτό;
    Αλέκος
    Αν κάτι φαινόταν ενοχλητικός, ήταν ότι ο Μάρκος παρά την κατοχή, παρά τις συλλήψεις, παρά τα βασανιστήρια,  παρέμενε ένας φάρος ελπίδας για μας. Χρόνος. Η ζωή που στήριζε  τις ψυχές μας!
    Μητέρα του Μάρκου
    Αυτός είναι ο λόγος που τον σκότωσαν, σαν να ήταν μια κατάρα;
    Αλέκος
    Η ελπίδα του λαού  είναι μια κατάρα για τους καταπιεστές. Χρόνος. Δεν μπορούν παρά μόνο  να ζουν στο απόλυτο σκοτάδι. Τίποτα δεν θα πρέπει να φωτίζει τις ενέργειές τους.
    Μητέρα του Μάρκου
    Μα  είναι ανυπόφορο, Αλέκο, σκότωσαν έναν αθώο άνθρωπο! Σκότωσαν τον Μάρκο μου!
    Αλέκος
    Μην αφήνεις την  απόγνωση να σε καταβάλει!
    Μητέρα του Μάρκου
    Αλέκο, θέλω να πεθάνω!
    Αλέκος
    Σώπασε!
    Μητέρα του Μάρκου
    Είναι για αυτόν τον λόγο που ήρθα να σε δω. Χρόνος. Δεν υπάρχει κανένας άλλος παρά μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις!
    Αλέκος
    Τι λές, καημένη γυναίκα, έχασες  το μυαλό σου; Θέλεις εγώ να σε απαλλάξω από τη ζωή σου;
    Μητέρα του Μάρκου
    Ναι, Αλέκο, δεν θέλω να ζω πια. Αυτός ο κόσμος έχει γίνει μία έρημος  για μένα. Και είσαι  ο μόνος που μπορεί να με καταλάβει. Γι 'αυτό σε παρακαλώ, βοήθησέ με να πεθάνω!
    Αλέκος, που επαναστατεί
    Ποτέ, ακούς, ποτέ! Χρόνος. Ο γιος σου πέθανε στα χέρια μου. Σηκώνοντας τα χέρια του. Αυτά τα χέρια έχουν κρατήσει  το θάνατό του! Και τώρα θέλεις να πέσουν  επάνω σου  για να σε απελευθερώσουν; Πώς θα μπορούσα να το κάνω αυτό;
    Μητέρα του Μάρκου
    Από  αγάπη, Αλέκο, και συμπόνια! Λυπήσου μια φτωχή μάνα που έχασε μόνο ο γιος της. Χρόνος. Σε ικετεύω, Αλέκο!
    Αλέκος, εκτός εαυτού
    Δεν έχεις το δικαίωμα να ζητάς αυτό από μένα! Είμαι φίλος του γιου σου και ο θάνατος δεν θα αλλάξει τίποτα: είμαστε σταυραδέρφια. Ποτέ δεν θα μπορούσα να σκοτώσω την ίδια την  μάνα  μου ...
    Μητέρα του Μάρκου, που πέφτει στην αγκαλιά του
    Συγνώμη, Αλέκο! Συγνώμη, γιε μου!
    Ο Αλέκος την κρατάει στα χέρια του σαν   να την προστατεύει από όλα του κόσμου τα δεινά.
    Αλέκος
    Από εδώ και στο εξής  θα είμαι το μέλλον του Μάρκου. Χρόνος. Ο θάνατός του δεν θα είναι μάταιος. Σιωπή. Έπειτα πιάνοντάς την  από το χέρι. Έλα, πάμε στο σπίτι.
    Ρόζα, πιάνοντας το άλλο χέρι  της μητέρας
    Θα σας συνοδεύσω.
    Κάτω  από το σιωπηλό βλέμμα των άλλων, βγαίνουν και οι τρεις  μαζί.
    Βασίλης
    Πρέπει να κάνουμε κάτι!
    Μιχάλης
    Σίγουρα, αλλά τι;
    Θανάσης
    Γιατί είμαστε πάντα  μόνοι; Γιατί κοινωνία δεν μας θέλει;
    Άρης
    Επειδή υπάρχουμε  και αυτό είναι αφόρητο για αυτή.
    Βασίλης
    Έτσι, είμαστε καταδικασμένοι από τη γέννηση  μας...
    Άρης
    Γεννηθήκαμε στο λυκόφως, μεταξύ των σκύλων και των λύκων.
    Βασίλης
    Αυτή τη στιγμή, δεν μπορούμε πια να αρκούμαστε να υπάρξουμε, πρέπει να ενεργήσουμε για να υπάρξουμε.
    Μιχάλης
    Τότε ας μπούμε στα κινήματα αντίστασης ...
    Άρης
    Είναι άχρηστο, είμαστε ήδη  αντίσταση. Χρόνος. Πάντα αντιστεκόμασταν σε όλους και όχι μόνο στην εξουσία: τα τραγούδια μας, η μουσική μας, η ζωή μας και ο θάνατος μας είναι αντίσταση.
    Μιχάλης
    Αλλά δεν είμαστε μια οργάνωση ...
    Θανάσης
    Δεν υπάρχει καμία ανάγκη για οργάνωση, θα είμαστε οι πράξεις  μας.
    Άρης
    Ναι, αυτό είναι ζήτημα τιμής! Ο Μάρκος ήταν αθώος!
    Θανάσης
    Όποιος και αν είναι ο νόμος, εάν επιτρέπεται να σκοτώσει την αθωότητα.
    Βασίλης
    Πρέπει να βρούμε αυτόν που διέταξε τη δολοφονία.
    Μιχάλης
    Και μετά;
    Άρης
    Το ανθρώπινο δικαίωμα θα ενεργήσει!
    Σκοτάδι.

    read more "Les Chacals - Drame en trois actes - Acte I - Scène 3"