Les lumières noires - Scène 2
N. Lygeros
Scène 2
Léftéris, Anastassia, Eléni, Andréas
La disposition de la pièce est à l'identique de la scène précédente...
Léftéris
Les nouvelles ne sont pas bonnes...
Anastassia
Que se passe-t-il, Léftéri ?
Léftéris
J'ai écouté la radio... Hésitant. Les nouvelles ne sont pas bonnes...
Eléni
Mais que se passe-t-il enfin ?
Andréas
Ils ont débarqué... et ils avancent.
Léftéris
Rien ne peut les stopper.
Anastassia
Et l'armée ?
Andréas
Les seules armes ne sont que des fusils de chasse... Silence. Nous sommes perdus.
Eléni
Alors nous devons fuir, partir d'ici le plus tôt possible.
Léftéris
Il est déjà trop tard : les routes sont bloquées, les moyens de locomotion réquisitionnés.
Anastassia
Ils sont donc partout...
Eléni, poursuivant
et nous ne sommes nulle part.
Andréas
Nous avons été réduits à l'état d'étrangers dans notre propre pays.
Eléni
Alors qu'allons-nous faire ? Un temps. Toute notre vie est ici.
Anastassia
Dans cet ailleurs...
Léftéris
Le monde nous a donc oubliés... Comme si nous n'étions que les hommes d'un seul rêve...
Eléni
Un rêve brisé par la réalité.
Andréas
À présent, notre vie est devenue une enclave de la réalité...
Anastassia
Est-ce la fin de notre histoire ?
Léftéris
Non, je n'accepterai jamais cela ! Nous devons nous battre !
Eléni
Mais comment ?
Léftéris
Je partirai ce soir pour chercher des renforts...
Eléni
Et nous allons rester ici, seuls dans la nuit ?
Léftéris
Il le faut ! Silence. Je serai de retour demain soir à 10 heures... au plus tard.
Anastassia
J'ai le sentiment que le lendemain tardera à venir.
Andréas
Mais pourquoi ? Nous n'attendrons qu'un seul jour...
Eléni
Anastassia a raison... Chaque jour est un morceau d'éternité...
Anastassia
Et ce jour est différent... Il a le goût du crépuscule.
Léftéris
L'heure n'est plus aux mots !
Eléni
Pourtant il aurait suffi d'un mot pour éviter tout cela !
Andréas
Seulement, le silence fut le seul à se faire entendre.
Anastassia
Ce silence, c'est le commencement de l'oubli...
Eléni
Ainsi nous allons mourir...
Anastassia
Ce n'est pas le sort qui nous est réservé...
Eléni
Que peut-il nous arriver d'autre ?
Anastassia
Nous ne mourrons pas, nous vivrons dans l'oubli.
Léftéris
Je ne veux plus entendre cela !
Anastassia
Plus personne ne nous entendra...
Léftéris se lève et regarde l'horloge puis scrute l'horizon par la fenêtre.
Léftéris
Le soleil va bientôt se coucher...
Eléni
Et les soldats de l'ombre envahiront tout le pays.
Andréas
Ils n'oseront pas.
Léftéris, toujours à la fenêtre. Sans les écouter.
La résistance ne peut s'organiser que dans l'ombre.
Anastassia
La lâcheté aussi...
Andréas
Notre peuple n'est pas lâche !
Eléni
Aucun peuple n'est lâche. C'est seulement la population...
Andréas
Tu n'as pas le droit !
Eléni
Pourquoi donc ? Je fais aussi partie de cette population...
Léftéris
Notre peuple se soulèvera !
Eléni
Mais la population ne désire que vivre.
Anastassia
Peu lui importe l'ombre, l'essentiel c'est la vie.
Léftéris
Comment vivre dans l'oubli ?
Anastassia
En silence.
Léftéris
Le silence lui-même est une souffrance.
Anastassia
Ce sont les larmes du silence qui te pleureront.
Léftéris sort avec l'obscurité.
Το φως του μαύρου - Σκηνή 2
Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Σκηνή 2
Λευτέρης, Αναστασία, Ελένη, Ανδρέας
Η διάταξη του δωματίου είναι ίδια με την προηγούμενη σκηνή…
Λευτέρης
Τα νέα δεν είναι καλά…
Αναστασία
Τι συμβαίνει, Λευτέρη;
Λευτέρης
Άκουσα το ραδιόφωνο… Διστακτικά. Τα νέα δεν είναι καλά…
Ελένη
Μα τι συμβαίνει τελικά;
Ανδρέας
Έχουν αποβιβαστεί… και προχωρούν.
Λευτέρης
Τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει.
Αναστασία
Και ο στρατός;
Ανδρέας
Τα μόνα όπλα δεν είναι παρά τουφέκια του κυνηγιού… Σιωπή. Είμαστε χαμένοι.
Ελένη
Τότε πρέπει να διαφύγουμε, να φύγουμε από εδώ το συντομότερο δυνατόν.
Λευτέρης
Είναι ήδη πολύ αργά: οι δρόμοι είναι αποκλεισμένοι, τα μέσα μεταφοράς έχουν επιταχθεί.
Αναστασία
Είναι επομένως παντού…
Ελένη, συνεχίζοντας
και εμείς δεν είμαστε πουθενά.
Ανδρέας
Έχουμε ήδη μειωθεί ως ξένοι μέσα στην ίδια μας τη χώρα μας.
Ελένη
Τι θα κάνουμε, λοιπόν; Χρόνος. Όλη ζωή μας είναι εδώ.
Αναστασία
Μέσα στο αλλού…
Λευτέρης
Ο κόσμος μας έχει ξεχάσει επομένως… Σαν να ήμασταν παρά οι άνθρωποι ενός μόνου ονείρου…
Ελένη
Ένα όνειρο που συντρίφθηκε από την πραγματικότητα.
Ανδρέας
Αυτή τη στιγμή, η ζωή μας έχει εγκλωβιστεί από την πραγματικότητα…
Αναστασία
Είναι το τέλος της ιστορίας μας;
Λευτέρης
Όχι, δεν θα το δεχτώ ποτέ αυτό! Πρέπει να αγωνιστούμε!
Ελένη
Αλλά πώς;
Λευτέρης
Θα φύγω το βράδυ για να βρω ενισχύσεις…
Ελένη
Και εμείς θα μείνουμε εδώ μόνοι μέσα στη νύχτα;
Λευτέρης
Αυτό είναι το πρέπον! Σιωπή. Θα επιστρέψω αύριο το βράδυ στις 10… το αργότερο.
Αναστασία
Έχω το συναίσθημα ότι η αυριανή μέρα θα αργήσει να έρθει.
Ανδρέας
Αλλά γιατί; Δεν θα περιμένουμε παρά μια μόνο ημέρα…
Ελένη
Η Αναστασία έχει δίκιο … Κάθε ημέρα είναι ένα κομμάτι της αιωνιότητας…
Αναστασία
Και αυτή η ημέρα είναι διαφορετική… Έχει τη γεύση του λυκόφωτος.
Λευτέρης
Δεν είναι ώρα για λόγια!
Ελένη
Κι όμως αρκούσε μια λέξη για να αποφευχθούν όλα αυτά!
Ανδρέας
Μόνο, η σιωπή ήταν η μόνη για να ακουστεί.
Αναστασία
Αυτή η σιωπή, είναι η αρχή της λήθης…
Ελένη
Έτσι θα πεθάνουμε…
Αναστασία
Δεν είναι η μοίρα που μας επιφυλάσσεται…
Ελένη
Τι άλλο μπορεί να μας φέρει;
Αναστασία
Δεν θα πεθάνουμε, θα ζήσουμε μέσα στη λήθη.
Λευτέρης
Δεν θέλω πια να ακούω αυτό!
Αναστασία
Κανένας πια δεν θα μας ακούει…
Ο Λευτέρης σηκώνεται και κοιτάζει το εκρεμμές, στη συνέχεια περιεργάζεται τον ορίζοντα από το παράθυρο.
Λευτέρης
Ο ήλιος σύντομα θα ανατείλει…
Ελένη
Και οι στρατιώτες του σκότους θα εισβάλουν σε όλη χώρα.
Ανδρέας
Δεν θα τολμήσουν.
Ο Λευτέρης , πάντα στο παράθυρο. Χωρίς να τους ακούει.
Η αντίσταση δεν μπορεί να οργανωθεί παρά μέσα στο σκοτάδι.
Η αντίσταση δεν μπορεί να οργανωθεί παρά μέσα στο σκοτάδι.
Αναστασία
Η δειλία επίσης...
Ανδρέας
Ο λαός μας δεν είναι δειλός!
Ελένη
Κανένας λαός δεν είναι δειλός. Είναι μόνο ο πληθυσμός…
Ανδρέας
Δεν έχεις το δικαίωμα!
Ελένη
Γιατί λοιπόν; Είμαι και εγώ μέρος αυτού του πληθυσμού…
Λευτέρης
Ο λαός μας θα εξεγερθεί!
Ελένη
Αλλά ο πληθυσμός δεν επιθυμεί παρά να ζήσει.
Αναστασία
Ελάχιστη σημασία έχει το σκοτάδι, η ουσία είναι η ζωή.
Λευτέρης
Πώς να ζήσεις μέσα στη λήθη;
Αναστασία
Στην σιωπή.
Λευτέρης
Η η ίδια ησιωπή είναι ένα βάσανο.
Αναστασία
Είναι τα δάκρυα της σιωπής που χύνεις.
Ο Λευτέρης βγαίνει με το σκοτάδι.
