Ο μύθος του χαμαιλέοντα
Ν. Λυγερός
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας χαμαιλέοντας.
Όλοι πίστευαν πως ήταν νέος.
Αλλά ζούσε εδώ και χίλια χρόνια.
Μόνο που κανείς δεν θα το πίστευε.
Ακόμα κι αν έδειχνε το δέντρο του,
το γενεαλογικό.
Γιατί κανείς δεν κοίταζε
κάτι που είναι αόρατο.
Έτσι είχε διασχίσει τους αιώνες
σαν τους αθάνατους
αλλά θνητός.
Και κάθε φορά που έβλεπε
ένα νέο χρώμα
άλλαζε για να του μοιάσει
και να μη φοβηθεί.
Έτσι έμοιαζε σε όλα,
αλλά κανένα δεν του έμοιαζε.
Ήταν το ίδιο με τους ανθρώπους
αλλά ήταν σπάνιοι αυτοί που το συνειδητοποιούσαν.
Μόνο με τα βιβλία μπορούσε να μιλήσει.
Γιατί παρέμεναν μαζί του
λόγω των νεκρών συγγραφέων.
Ενώ οι ζωντανοί πέθαναν γρήγορα
μέσα στην κοινωνία δίχως ίχνη.
Βρήκε μία μέρα ένα γυάλινο πύργο
κι έψαξε αμέσως για τζάκι
αλλά δεν υπήρχε
κι έφυγε.
Τότε συνάντησε μια βιβλιοθήκη
πάνω σε μία γέφυρα
στην άκρη του ουρανού
και της θάλασσας
και αποφάσισε
να πάρει το χρώμα της
έτσι έγινε κώδικας
και παλίμψηστος
για να μην ξεχάσει
την Ανθρωπότητα
και το Χρόνο.
Όλοι πίστευαν πως ήταν νέος.
Αλλά ζούσε εδώ και χίλια χρόνια.
Μόνο που κανείς δεν θα το πίστευε.
Ακόμα κι αν έδειχνε το δέντρο του,
το γενεαλογικό.
Γιατί κανείς δεν κοίταζε
κάτι που είναι αόρατο.
Έτσι είχε διασχίσει τους αιώνες
σαν τους αθάνατους
αλλά θνητός.
Και κάθε φορά που έβλεπε
ένα νέο χρώμα
άλλαζε για να του μοιάσει
και να μη φοβηθεί.
Έτσι έμοιαζε σε όλα,
αλλά κανένα δεν του έμοιαζε.
Ήταν το ίδιο με τους ανθρώπους
αλλά ήταν σπάνιοι αυτοί που το συνειδητοποιούσαν.
Μόνο με τα βιβλία μπορούσε να μιλήσει.
Γιατί παρέμεναν μαζί του
λόγω των νεκρών συγγραφέων.
Ενώ οι ζωντανοί πέθαναν γρήγορα
μέσα στην κοινωνία δίχως ίχνη.
Βρήκε μία μέρα ένα γυάλινο πύργο
κι έψαξε αμέσως για τζάκι
αλλά δεν υπήρχε
κι έφυγε.
Τότε συνάντησε μια βιβλιοθήκη
πάνω σε μία γέφυρα
στην άκρη του ουρανού
και της θάλασσας
και αποφάσισε
να πάρει το χρώμα της
έτσι έγινε κώδικας
και παλίμψηστος
για να μην ξεχάσει
την Ανθρωπότητα
και το Χρόνο.
Le mythe du caméléon
N. Lygeros
Traduit du Grec par A.-M. Bras
Il était une fois un caméléon.
Tout le monde pensait qu'il était jeune.
Mais il vivait ici depuis mille ans.
Seulement personne ne le croyait.
Même s’il montrait son arbre,
le généalogique.
Car personne ne regarde
quelque chose qui est invisible.
Ainsi il traversa les siècles
comme les immortels
mais mortel.
Et chaque fois qu’il voyait
une nouvelle couleur
il changeait pour lui ressembler
et ne pas lui faire peur.
Donc il leur ressemblait à toutes
mais aucune ne lui ressemblait.
C'était la même chose avec les hommes
mais ils étaient rares ceux qui s’en rendaient compte.
Il pouvait seulement parler avec les livres.
Car ils restaient avec lui
à cause des auteurs morts.
Tandis que les vivants mouraient rapidement
dans la société sans laisser de traces.
Il trouva un jour, une tour d'ivoire
immédiatement il rechercha la cheminée
mais il n'y en avait pas
et il partit.
Puis il rencontra une bibliothèque
sur un pont
au bord du ciel
et de la mer
et il décida
de prendre sa couleur
ainsi il y eut le code
et le palimpseste
pour ne pas oublier
l’Humanité
et le Temps.
Tout le monde pensait qu'il était jeune.
Mais il vivait ici depuis mille ans.
Seulement personne ne le croyait.
Même s’il montrait son arbre,
le généalogique.
Car personne ne regarde
quelque chose qui est invisible.
Ainsi il traversa les siècles
comme les immortels
mais mortel.
Et chaque fois qu’il voyait
une nouvelle couleur
il changeait pour lui ressembler
et ne pas lui faire peur.
Donc il leur ressemblait à toutes
mais aucune ne lui ressemblait.
C'était la même chose avec les hommes
mais ils étaient rares ceux qui s’en rendaient compte.
Il pouvait seulement parler avec les livres.
Car ils restaient avec lui
à cause des auteurs morts.
Tandis que les vivants mouraient rapidement
dans la société sans laisser de traces.
Il trouva un jour, une tour d'ivoire
immédiatement il rechercha la cheminée
mais il n'y en avait pas
et il partit.
Puis il rencontra une bibliothèque
sur un pont
au bord du ciel
et de la mer
et il décida
de prendre sa couleur
ainsi il y eut le code
et le palimpseste
pour ne pas oublier
l’Humanité
et le Temps.
Il mito del camaleonte
N. Lygeros
Trad: Lucia Santini
C’era una volta un camaleonte.
Tutti credevano che fosse giovane.
Invece viveva già da mille anni.
Ma nessuno ci avrebbe creduto.
Anche se avesse presentato il suo albero,
quello genealogico.
Perché nessuno osservava
ciò che è invisibile.
Così attraversò i secoli
come gli eterni
ma da mortale.
Ed ogni volta che vedeva
un nuovo colore
si cambiava per assomigliargli
e non aver paura.
Così assomigliava con tutto,
ma nulla gli assomigliava.
Era uguale agli uomini
ma erano rari coloro che lo percepivano.
Solo con i libri poteva parlare.
Perché rimanevano con lui
a causa dei morti autori.
Invece i vivi morirono velocemente
nella società senza impronte.
Un giorno trovò una torre di vetro
e cercò subito il camino
ma non c’era
e se ne andò.
Allora incontrò una biblioteca
sopra un ponte
al limite fra il cielo e il mare
e decise di prendere il suo colore
così divenne codice
riscritto su pergamena
per non dimenticare
l’Umanità
e il Tempo.
Tutti credevano che fosse giovane.
Invece viveva già da mille anni.
Ma nessuno ci avrebbe creduto.
Anche se avesse presentato il suo albero,
quello genealogico.
Perché nessuno osservava
ciò che è invisibile.
Così attraversò i secoli
come gli eterni
ma da mortale.
Ed ogni volta che vedeva
un nuovo colore
si cambiava per assomigliargli
e non aver paura.
Così assomigliava con tutto,
ma nulla gli assomigliava.
Era uguale agli uomini
ma erano rari coloro che lo percepivano.
Solo con i libri poteva parlare.
Perché rimanevano con lui
a causa dei morti autori.
Invece i vivi morirono velocemente
nella società senza impronte.
Un giorno trovò una torre di vetro
e cercò subito il camino
ma non c’era
e se ne andò.
Allora incontrò una biblioteca
sopra un ponte
al limite fra il cielo e il mare
e decise di prendere il suo colore
così divenne codice
riscritto su pergamena
per non dimenticare
l’Umanità
e il Tempo.
